எங்கும் புகழ் மணக்க...

சந்தேரி குவாலியரிலிருந்து சுமார் இருநூற்றிசொச்சம் கிலோமீட்டர்கள் தொலைவில் உள்ள சிறிய புராதன நகரம். அழகிய ஏரிக்களால் சூழப்பட்ட சந்தேரி கோட்டையும், கந்தகிரி எனும் சமணத்தலத்தில் 56 அடி உயரத்தில் அருள்பாலிக்கும் ஆதிநாதரும் இவ்வூரினை நாடி பயணிகள் நாளும் வருவதற்கான காரணங்கள். கடந்த ஆண்டு ஆசான் ஜெயமோகனுடன் சென்ற மையநிலப் பயணத்தில் இந்த சிற்றூரை தரிசிக்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது.

சந்தேரி என்றதும் என் ஆயிரக்கணக்கான வாசகியர் மனதில் டிங்கென ஒரு மணியடித்திருக்க சாத்தியமுண்டு. பல நூற்றாண்டு சரித்திரப் புகழ்கொண்ட சந்தேரி இந்தியாவெங்கும் பெரிதும் அறியப்படுவது சேலைகளுக்காக. குறிப்பாக பட்டுச் சேலைகள். அடர்வண்ணத்தில் அழகிய வேலைப்பாடுகள் கொண்ட சந்தேரிப் பட்டு மிக மிக எடை குறைவானவை. பராமரிப்பு சிரமங்கள் இல்லாதவை.

நாங்கள் சந்தேரியை அடைந்து விடுதி துளாவி ‘ஏழை எழுத்தாளர்கள்’ பிலாக்கணம் வைத்து சல்லிசாக அறையெடுத்து சிரமப்பரிகாரம் செய்து வெளிக்கிடையில் மணி ஏழு. நான் என் மானினன்விழியாளுக்கு ஒரு சேலை வாங்க விரும்பினேன். மத்திய, உத்திர பிரதேச சிற்றூர்களில் உள்ள பெரிய சிக்கல் என்னவென்றால், இரவு ஆறரை மணிக்கு மேல் ரோட்டில் ஒரு சுடுகுஞ்சு இருக்காது. சம்பல் கொள்ளைகள் கொடி கட்டிப் பறந்த காலகட்டங்களில் உருவான பய பழக்கம் இது. வியாபாரிகள் ஆறு மணிக்கு கடையெடுத்து வைத்து விட்டு ஏழு மணிக்கு வீட்டில் ‘எந்தோ சின்னடி ஜீவிதம்..’ பாடிக்கொண்டிருப்பார்கள். மைய நிலங்களின் மக்கள் தொகைப் பெருக்கத்திற்கு இதுவும் ஒரு காரணம் என்பதை எம்போன்ற கருவிலே திருவுடையவர்கள் எளிதாக யூகிப்பார்கள்.

சந்தேரி கடைத்தெருவில் அனேகமாக எல்லா கடைகளும் அடைக்கப்பட்டிருந்தன. தெருவிளக்கு அதிகபட்ச ஆடம்பரம் என சிவராஜ் சவுகான் நினைத்திருக்கலாம். ஒவ்வொரு அடியையும் கவனமாக வைக்க வேண்டும். கழிவு நீரை பூமிக்குக் கீழே சிமெண்ட் குழாய்களின் வழியாக அனுப்ப முடியும் என்பது பாஜகவின் எந்த முதல்வர்களும் அறியாதது. இந்த இடத்தில் சிறிய அனுபவ அரசியல் பேசியாக வேண்டிய நிலையில் உள்ளேன். அது கிராமப் பஞ்சாயத்தோ மெட்ரோ பாலிடனோ நிர்வகிக்கும் பொறுப்பில் ஒரு பாஜக ஆட்சியாளன் இருந்தால் பொது சுகாதாரத்தை நீங்கள் மறந்து விட வேண்டும். நாகர்கோவில் முதல் இந்தூர் வரை என் தனிப்பட்ட சுச்சா பாரத் அனுபவம் இது.

கடைசிப் பலகையை எடுத்து வைத்துக்கொண்டிருந்த ஒரேயொரு சேலை கடையை தெருநாய்களின் அணிவகுப்பு மரியாதைகளுக்கு நடுவே கண்டுபிடித்தேன். ஓடிச் சென்று சேலைகளை காட்டச் சொன்னேன். விற்பனை நேரம் முடிந்தது. காலையில் வா என்றான். காலையில் சீலை வாங்கிட்டுப் போகலாம் எனச் சொன்னால், ஆசான் உயிருடன் தின்று அஞ்சலி கட்டுரை எழுதி விடுவார்.பயணப் புனிதர் ஈரோடு அப்போஸ்தலர் வரையறுத்த விதிகளில் முக்கியமானது பயணிக்கும் ஊர்களில் தீவனமன்றி வேறொன்றும் வாங்கக் கூடாதென்பது. வேறு வழியின்றி வீட்டம்மன் விபரீதங்களை நான் உடைந்த ஹிந்தியில் ‘மேரா பீவி ஹே..’ என கடைக்காரனிடம் கதறினேன். சிரித்துக்கொண்டே கடையை திறந்து கொடுத்தான்.

சிறிய பத்துக்குப் பதினாறு அறையில் உலகின் வண்ணங்கள் அடைத்தும் இண்டு இடுக்கில்லாமல் அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்தன. குறைந்தது சில கோடிகளுக்காவது அந்த குறுகிய அறையில் சேலைகள் இருக்கும் என்பது என் அனுமானம். சிறிய இடங்களையும் மிக நேர்த்தியாகப் பயன்படுத்துவது சந்தேரி வியாபாரிகளின் கலைவெளிப்பாடுகளுல் ஒன்று. நான் செந்தூர வண்ணத்தில் பொன் ஜரிகை வேய்ந்த ஒரு பட்டுப்புடவையை எடுத்தேன். ஒரு ஈரிழை துண்டை விட எடை குறைவான புடவை. ஐயாயிரம் ரூபாய் சொன்ன புடவையை ராஜமாணிக்கனார் ஐநூறு ரூபாய்க்கு கேட்டு பேரத்தினைத் துவங்கினார். வியாபாரி ஒரு மீச்சிறந்த ஹிந்தி கெட்ட வார்த்தையை மென்மையாக உச்சரித்து வெளியேறும்படி எச்சரித்தார்.

கடைசிக்கு ‘ஏழை எழுத்தாளர்’ மன்றாடுதான் கைகொடுத்தது. ஐநூறு ரூபாய் குறைத்தார். பில் போடுவதற்கு முன், எங்கிருந்து வருகிறீர்கள் என வினவினார் வியாபாரி. கோயம்புத்தூர் என்றேன். ரங்கசாமி செட்டியார் தெரியுமா என்றார். கோவையின் பிரபல ஜவுளி நிறுவனம் பி.எஸ்.ஆர் சில்க்ஸின் உரிமையாளர் அவர். எளிய கதராடையில் காமராஜரைப் போல இருப்பார். சாயிபாபா காலனியில் நடை பயில்கையில் அவரை அவ்வப்போது சந்தித்து வணக்கம் சொல்லியிருக்கிறேன். அவரைத் தெரியும் என்றேன். ‘பஹூத் அச்சா மெர்ச்சண்ட்.. எங்கள் தயாரிப்புகள் அவரது கடையில் கிடைக்கும். அவரைத் தெரிந்ததற்காகவே உனக்கு கூடுதலாக ஆயிரம் ரூபாய் டிஸ்கவுண்ட்’

நான் நெக்குருகிப் போனேன். கோவையிலிருந்து சந்தேரி மிகச்சரியாக ஈராயிரம் கிலோமீட்டர்கள். மத்திய இந்தியாவின் சிறிய கிராமத்தின் இருளடைந்த வேளையில் ஒரு கொங்கு தொழிலதிபரின் நேர்மைக்கான பரிசை நான் பெற்றுக்கொண்டேன். எனக்குப் பெருமையாக இருந்தது. இந்தப் புளகாங்கிதத்தை என் பாரியாளை போனில் அழைத்து கூவினேன். விடியலில் டிரைவர் சொன்னார் ‘நீங்கள் சேலை வாங்கிய கடைதான் சந்தேரியிலேயே பாரம்பரியமான கடை’

உலகின் எந்த மூலைக்குச் சென்றாலும் கொங்குநாட்டு பிராண்ட் கண்ணில் பட்டால் பரவசமடைந்து விடுவேன். சிங்கப்பூரில் சக்தி மசாலாவை ஒரு மலாய்ப்பெண்மணி கேட்டு வாங்கியதை கண்டபோதும், குவாலியர் கடைவீதிகளில் டெக்ஸ்மோ நிறுவனத்தின் பெயர்ப்பலகைகளைப் பார்த்தபோதும், செகந்தராபாத் ரயில் நிலையத்தில் ஒரு பஞ்சாபி அரைக்கிலோ ஸ்ரீ கிருஷ்ணா ஸ்வீட்ஸ் மைசூர்பாவை தானே தின்று தண்ணீர் குடித்ததைப் பார்த்தபோதும் நானடைந்த உற்சாகம் எனக்கே ஆச்சர்யமளிப்பது. காரணம் எளிதுதான். கோயம்புத்தூர் தொழிலதிபர்கள் சம்பாதிக்கும் ஒவ்வொரு ரூபாயிலும் தாழக்கிடப்பவர்களைத் தற்காப்பதற்கான பங்களிப்பு, நீர்நிலைகளைப் பராமரிப்பதற்கான பங்களிப்பு, உள்ளூர் வளர்ச்சிக்கான பங்களிப்பு, கலைகளை ஆதரிப்பதற்கான பங்களிப்பு எத்தனை வீதம் என்பதை நானறிவேன். சொந்த ஊரான சாத்தான்குளத்தின் வள்ளல்களாகிய புலமாடன் செட்டியார், கோபாலகிருஷ்ண பிள்ளை போன்றவர்களைப் பற்றி கண்ணில் ஈரம் ததும்ப மூத்தோர்களிடம் கதை கேட்டிருக்கிறேன். கோவையிலோ குறைந்த பட்சம் நூறு வள்ளல்களுடன் வாழ்ந்து வருகிறேன். அகம் மகிழ்ந்து பாராட்டினால் கூசி அஞ்சி விலகி பதுங்கிக்கொள்ளும் வள்ளல்கள். என் பிரார்த்தனையில் இவர்கள் எப்போதும் இருக்கிறார்கள். இவர்கள் செழிக்க வேண்டும். உலகை வெல்ல வேண்டும். கர்த்தருக்குச் சித்தமானால், நானும் சம்பாதித்து இந்தப் பட்டியலில் இணைய வேண்டும்.

தீபிகா படுகோனே, ரன்வீர் தம்பதிகள் தங்களது திருமணத்திற்கு வருகை தந்த நண்பர்கள் நலம் விரும்பிகளுக்கு கைப்பட எழுதிய கடிதத்துடன் ஸ்ரீ கிருஷ்ணா ஸ்வீட்ஸ் மைசூர்பாவினை இணைத்து அனுப்பிவைத்துள்ளார்கள். பெற்றுக்கொண்ட பிரபலஸ்தர்கள் இனிப்புப் பெட்டகத்தினை படம் பிடித்து ட்வீட்டரில் மைசூர்பா சுவையினை சிலாகித்து எழுதிய ட்வீட்டுகளைக் கண்டேன். உடனே பரவசம் தொற்றிக்கொண்டது. நான் பதினைந்து ஆண்டுகளாக ஸ்ரீ கிருஷ்ணா ஸ்வீட்ஸின் வாடிக்கையாளன். பத்தாயிரம் ரூபாய்க்கு மைசூர்பா வாங்காமல் நான் ஊருக்கு பஸ் ஏற முடியாது. விலை கருதி அப்பா எப்போதும் திட்டுவார். அந்நாட்களில் நான் திரு. கிருஷ்ணனை அறிந்திருக்கவில்லை. நான் அப்பாவிடம் சொல்வேன் ‘முதன்மையாக இது வெறும் பலகாரம் அல்ல. அனுபவம். தரமும் சுவையும் சந்தேகத்திற்கு அப்பாற்பட்டவை. இயந்திரங்களால் அல்ல கரங்களினால் தயாரிக்கப்படுபவை. பல நூறு ஊழியர்கள் சேர்ந்து ஒருமித்த சுவையை உண்டு பண்ணும் அதிசயம். நம் வீட்டுப் பெண்களுக்கு இந்த ப்ளாஸ்டிக் டப்பாவை வீட்டில் வைத்திருப்பதே பெருமிதம். தவிர, கிருஷ்ணா ஸ்வீட்ஸ் ஆதரவில் நிகழும் கலை பண்பாட்டு ஆன்மிக நிகழ்ச்சிகள் வருடத்திற்கு ஐம்பது நடக்கின்றன. நான் அனைத்திற்கும் செல்கிறவன். ஒரு நிகழ்ச்சிக்கு ஐநூறு கட்டணம் வைத்தால் கூட, நான் காலமெல்லாம் இனிப்பு வாங்கினாலும் கழியாத கடன் அப்பா’

கோவையில் இந்தியாவின் அடையாளமென முன்னிறுத்தப்பட வேண்டிய முதன்மையான தொழில்முனைவோர்கள், பெருங்கனவாளிகள், நிர்வாக முறைகள், சிறந்த தொழிலாளர் நலத் திட்டங்கள் உண்டு. சாவ்ஜி டோலக்கியா ஒவ்வொரு தீபாவளிக்கும் ஊடகங்களின் தலைப்புச் செய்திகளில் இடம் பிடிக்கிறார். பவுன் தங்கம் மூவாயிரம் ரூபாய்க்கு விற்ற காலத்திலேயே அறுபதினாயிரம் ரூபாய் போனஸ் கொடுத்த கோயம்புத்தூர் நிறுவனங்கள் முன்னிறுத்தப்பட்டதில்லை. நம் மனங்களில் முதலாளித்துவம் ஒரு கெட்டவார்த்தையாக வெற்றிகரமாக விதைக்கப்பட்டுள்ளது. தொழில் செய்பவர்களையும் சம்பாதிப்பவர்களையும் குற்றவாளிகளாகப் பார்க்கப் பழகிவிட்டோம். தொழில் முனைவோனின் வீழ்ச்சிக்காக ஊடகங்கள் ரத்த வெறியுடன் காத்திருக்கின்றன. பெருங்கனவோடு தொழில் தொடங்கி நொடித்துப் போனவர்களை வங்கிப்பணத்தை கொள்ளையடித்த திருடர்கள் போல சித்தரிப்பதில் இவர்களுக்கு எந்த வெட்கமுமில்லை. மீம்ஸ் போட்டு கலாய்த்து மகிழும் நமக்கும் யோசனை இல்லை. இந்நகரில் வாழும் பதினாறு லட்சம் பேர் வாழ்க்கையிலும் இந்தத் தொழில் முனைவோர்களின் பங்களிப்பு நிச்சயம் உள்ளது. அரசு இயந்திரத்தை சீராக சொடுக்கும் விசையாக, கண்காணிக்கும் கண்ணாக, கண்டிக்கும் அரணாக இவர்கள் உள்ளார்கள். நான் சாகாமல் வீடு திரும்புவதை, என் வீட்டு குழாயில் நீர் வருவதை, தெருவில் குப்பை குவிந்து நாறாமல், மதக்கலவரங்கள் மூளாமல் பார்த்துக்கொள்வதில் இவர்களின் உண்மையான அக்கறையை என்னால் உணர முடிகிறது.

எங்கும் புகழ்பரப்பும் கொங்குத் தொழிலதிபர்களை உடனிருந்து வியப்பவர்கள்தான் எழுதியாக வேண்டும். ஆகவேதான் எழுதுகிறேன். சென்றிடுவீர் எட்டுத் திக்கும். புகழ் ஏறிப் புவிமிசை என்றும் இருங்கள்.

(பாகம்-1)

வடகரை வேலன்

பத்தாண்டுகளுக்கு முன்பு எனது மேன்ஷன் அறைக்கு வடகரை வேலன் வந்தார். நான் வெறிபிடித்து வாசித்துக்கொண்டிருந்த காலமது. கட்டிலுக்கு மேல் கீழ் என காணும் இடங்களெல்லாம் புத்தகங்கள் இண்டு இடுக்கில்லாமல் இறைந்து கிடக்கும். மழை நாட்களில் கதவிடுக்கு வழியாக புகும் நீர் புத்தகங்களை நனைத்து விடும். படாதபாடு படுவேன். இப்படி சப்பும் சவருமான ரூமுக்குள்ள இருக்கீங்களே என்று விசனப்பட்டார்.

ஒரே வாரத்தில் வடவள்ளியில் தனது அச்சுக்கூடம் அருகே விஸ்தாரமான வீடு பார்த்து என்னை குடியமர்த்தினார். தெருமுனையில் கொக்கரக்கோ என்றொரு அசைவ உணவகம் இருந்தது. தினசரி இரவு உணவுக்கு சந்தித்துக்கொள்வோம். அப்போது நான் விகடனிலிருந்து தி ஹிண்டு குழுமத்திற்கு மாறியிருந்த சமயம். புதிய நிறுவனம் புதிய சூழல். அச்சூழலில் என்னைப் பொருத்திக் கொள்வதற்கு நான் படாத பாடு பட்டேன். கொஞ்சம் தெளிவானதும் சில நாட்கள் காணாமல் போயிருந்த அகந்தையும் ஆணவமும் மீண்டும் என்னிரு தோள்களில் வந்தமர்ந்தன. அன்றாட வெற்றிகள் என்னை மேலும் கொக்கரிக்க வைத்தன. என் ‘திறமை’ கண்டு மாபெரும் சதிகள் நடப்பதாகவும், என்னை அழித்து விட மேலாளர்கள் துடிப்பதாகவும் கற்பனை எதிரிகளை உருவகப்படுத்திக்கொண்டு தினமும் வடகரை வேலனிடம் அரற்றுவேன். அவர் நிதானமாக அனைத்தையும் கேட்பார். பல நிறுவனங்களில் பல பொறுப்புகளை நிர்வகித்த அனுபவத்தில் இருந்து உதாரணங்களைச் சொல்வார். எனக்கு இப்படித் தோணுது.. நீங்க யோசிச்சுப் பாருங்க என்பார். ஒரு திருநெல்வேலி தெருக்காட்டுப் பையன் சிறந்த அதிகாரியாக மாற அவர் அன்றாடம் வகுப்பெடுத்தார்.

வலையுலகைப் பொறுத்தவரை அண்ணாச்சி எனும் விளி சாத்தான்குளம் ஆசிப் மீரான், வடகரை வேலன் ஆகிய இருவரைத்தான் குறிக்கும். அண்ணாச்சியின் இயற்பெயர் இராஜேந்திரன். மொழிப்போரில் உயிர் நீத்த தியாகிகளுள் ஒருவரின் நினைவாக அவரது ஆசிரியரால் சூட்டப்பட்ட பெயர் அது. 2008-ல் வலையெழுதலானார். இடையில் சில காலம் தடைப்பட்டாலும் கடந்த மாதம் வரை பதிவெழுதிய ஆக்டிவ் பதிவர் அவர்.

சுஜாதாவின் பாதிப்பில் அன்றாட வாழ்க்கைச் சம்பவங்களைக் கோர்த்து அவர் எழுதிய கதம்பம் பதிவுகளுக்கு நல்ல வரவேற்பு இருந்தது. கவிதைகள் எழுதினார். இந்த வாழ்க்கை இன்னும் கொஞ்சம் கருணையாக இருக்கலாமே எனும் லெளகீக அழுத்தத்தின் அங்கலாய்ப்புகளைக் கொண்ட கவிதைகள். என் தனிப்பட்ட பிரியமான கவிதைகளுள் அவருடையதும் உண்டு. சினிமா, புத்தகங்கள், கவிதைகள் என தன் எல்லைகளை வகுத்துக்கொண்டு தனது அபிப்ராயத்தை தொடர்ந்து எழுதி வந்தார். புதிதாக எழுதுபவர்களை உற்சாகமூட்டியும் உடனுக்குடன் கவனப்படுத்தியும் வந்தது அவரது முக்கியமான பங்களிப்பு.

சச்சரவுகளை விரும்பாத இயல்புடையவர். எப்போதும் தெருச்சண்டைகள் நிகழ்ந்த – அதிலும் ஆக்ரோசமாக கிளம்பிப்போய் அடிக்கடி சண்டை கிழிந்து வரும் கைப்புள்ளையாக நான் சிலகாலம் கேவலப்பட்டேன்; அவர்தான் மருந்திடுவார் - தமிழிணையத்தின் கலாச்சாரம் அவரையும் கீறிப்போட்டது. உங்க தரப்பு உண்மைக்கும் எதிர் தரப்பு உண்மைக்கும் மத்தியில உண்மையான உண்மைன்னு ஒண்ணு இருக்குங்க என சச்சரவுகளுக்கு சமாதானம் பேசுவார். அதன் பொருட்டே நாட்டாமை, சொம்பு என்றெல்லாம் நகையாடப்பட்டார். உச்சகட்டமாக அவருக்கு சிறிதும் சம்பந்தமில்லாத விவகாரங்களில் அவரது பெயரை இழுத்து விட்டனர். ஆணாதிக்கவாதி என்றனர். அது அவரது தொழில் வாழ்க்கையையும் நிம்மதியையும் குலைத்ததால், தீவிர செயல்பாட்டில் இருந்து ஒதுங்கிக்கொண்டார்.

எனக்கு திடீர் திடீரென்று ஞானோதயம் வரும். “அண்ணாச்சி எனக்கு இருக்கும் திறமைக்கும் உழைப்புக்கும் நான் தொழில்தான் செய்யணும்” என வீறு கொண்டெழுவேன். அண்ணாச்சி எங்கிருந்தாலும் உடனே கிளம்பி வந்து வகுப்பெடுப்பார். என் காதுகளில் நுழையும் சாத்தியமுள்ள ஓரிருவரின் சொற்களில் அவருடையது பிரதானமானது. என்னுடைய இயல்பில் தொழிலுக்கான அம்சம் கிஞ்சித்தும் இல்லை என்பதை மிக நாசூக்காக உணர்த்தி விட்டு கிளம்பி விடுவார்.

மெக்கானிக்கல் எஞ்சீனியரிங் கற்று அதே கல்லூரியில் ஆசிரியராகப் பணியாற்றியது முதல் கடைசியாக நடத்திய வேலன் வேலைவாய்ப்பு நிறுவனம் வரை அவரது வாழ்க்கை சாகஸங்களும், தோல்விகளும் நிறைந்தது. கம்ப்யூட்டர் பயன்பாடு அறிமுகமான காலத்தில் ஸெனித் நிறுவனத்தின் விற்பனை அதிகாரியாக அவர் பிரம்மாண்டமான சாதனைகளைப் படைத்தவர். வாடிக்கையாளர் அதிருப்தியை சரி செய்து மீட்டெடுப்பதில் நிபுணர். நானறிந்து நாஞ்சிலுக்கு அடுத்து இந்தியா முழுக்க அலைந்து திரிந்தவர். ஆனால், கடந்த பத்தாண்டுகளில் தொழில்தேவி அவருக்கு கண் திறக்கவே இல்லை. அச்சுத்தொழிலில் சம்பாதித்தார். பலமடங்கு விடவும் செய்தார். அச்சகத்தை மூடிய பின் பல்வேறு நிறுவனங்கள், பல்வேறு பதவிகள் என மாறியபடியே இருந்தார். அவரது ஒவ்வொரு அழைப்பும் புதிய நிறுவனத்தில் அவரது புதிய பணியைப் பற்றிய அறிவிப்பாகவே இருந்தது.

அண்ணாச்சி பிள்ளைகள் வளர்ப்பிற்கு முன்னுதாரணமாகத் திகழ்ந்தார். ‘ஏம்மா நீ யாரையாச்சும் காதலிச்சா.. அதை அவன்கிட்ட சொல்றதுக்கு முன்னாடி என்கிட்ட சொல்லிடும்மா.. நீ எப்படி சொன்னா அவன் ஒத்துக்குவான்னு உனக்காக நான் ரிசர்ஜ் பண்ணி ஐடியா தர்றேன்’ என தன் பெண் பிள்ளையிடம் சொல்லும் ஒரு அப்பாவாகத் திகழ்ந்தார். பிள்ளைகளுக்கு நம்ம மேல பயம் இருக்கவே கூடாது என்பார். பாரதிக்கும் கிருத்திகாவுக்கும் ஒரு ‘ப்ரோ’வாகவே இருந்தார்.

அண்ணாச்சியின் மரணச் செய்தி கேட்டதும் மருத்துவமனைக்கு ஓடினேன். அவரது உடலைப் பெற்று உடுமலைப்பேட்டைக்கு அனுப்பும் காரியத்தில் நண்பர்கள் இருந்தனர். அனைவரும் இலக்கியத்தின் மூலமாக அவருக்கு அறிமுகமான நண்பர்கள். இளையவள் கிருத்திகா கலங்கி ஒடிந்து விடாமல் அப்பாவின் வளர்ப்பிற்கேற்ப காரியங்களை நிகழ்த்திக்கொண்டிருந்தாள். நான் அவரது உடல் வைக்கப்பட்டிருந்த ஆம்புலன்ஸ் அருகே நின்று கொண்டிருந்தேன். அவரோடு மேற்கொண்ட பயணங்கள், கலந்து கொண்ட இசை நிகழ்ச்சிகள், அன்றாடம் மாலை சந்தித்து விவாதித்த விஷயங்கள், பகிர்ந்து கொண்ட கனவுகள் மனதில் மோதிக்கொண்டே இருந்தன.

அண்ணாச்சிக்குப் பல்வேறு உடல் உபாதைகள் இருந்தன. தொழில் வாழ்க்கை அமைந்து வரவில்லை. வீடு கட்டிய நாட்களில் பல்வேறு சிக்கல்களில் பாடாய் பட்டார். அவர் மிகுந்த ஆர்வத்துடன் தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்ட இணைய உலகமும் இலக்கியத் தொடர்புகளும் அவருக்கு அயற்சியைத்தான் உண்டு பண்ணின. எது வந்த போதும் அண்ணாச்சி இடை விடாமல் வாசித்துக்கொண்டிருந்தார். எந்தத் துயரத்தையும் புத்தக வாசிப்பின் வழியாக கடந்து விடுவாரென நினைத்துக்கொண்டேன்.

ஆம்புலன்ஸ் புறப்படத் தயாராயிற்று. என் வாழ்வின் முக்கியமான தருணங்களில் உடனிருந்த, ஆற்றுப்படுத்திய ஒரு மூத்த சகோதரனின் இறுதிப் பயணம். தூரத்தில் அழுது அரற்றி தொய்ந்து போன அண்ணாச்சியின் மனைவியை கைத்தாங்கலாக கூட்டி வந்துகொண்டிருந்தனர். கிருத்திகாவை நெருங்கி அம்மாவுக்கு ஏதாவது கொடுத்து கூட்டிட்டுப் போங்க என்றேன். க்ளூக்கோஸ் கரைச்சு வச்சிருக்கேண்ணா.. பாத்துக்கறேன் என்றாள் உணர்ச்சியற்ற குரலில். அண்ணாச்சிக்கு நான் செலுத்தும் அஞ்சலி என்பது அவரைப் போலவே மீச்சிறந்த தந்தையாக நடந்துகொள்வதுதான் எனத் தோன்றிற்று.

வடகரை வேலனுக்கு என் அஞ்சலிகள்.

வெள்ளி நிலம்

     உங்களைப் போலவே நானும் இளமையில் சாகஸங்கள் நிறைந்த அறிவியல் புனைகதைகளை வாசிப்பதில் பேரார்வம் கொண்டிருந்தேன். அப்படி வாசித்த கதையொன்றில் வில்லன் தனது எதிரிகளின் தலையணைக்கு அடியில் ஒரு கருவியை மறைத்து வைப்பான். கொடூர கனவுகளை உருவாக்கும் கருவி அது. மிதமிஞ்சிய ரத்த அழுத்தம் ஏற்பட்டு மரணித்து விடுவார்கள். நாவல் படு சுவாரஸ்யமாக இருந்தது. எழுத்தாளர் அந்த டிரீம் மேக்கிங் டிவைஸ் குறித்து துல்லியமான தகவல்களைத் தந்திருந்தார். பிராண்ட் நேம், மாற்ற வேண்டிய பேட்டரியின் அளவு உள்பட. ஓர் அப்பாவி வாசகனாக நான் அப்படியொரு கருவி இருந்ததாக உண்மையில் நம்பிக்கொண்டேன். ஓர் அறிவார்ந்த சபை உரையாடலில் அந்த கருவியின் சாத்தியத்தைப் பற்றி நான் ஏதோ பேச மொத்த அவையோரும் சிரித்து விட்டார்கள். மிகுந்த அவமானமாகப் போய்விட்டது. பிறகுதான் தெரிந்தது அந்த எழுத்தாளர் உண்மையிலேயே ‘கதை’ விட்டிருக்கிறார் என. தமிழில் பெரும்பாலான துப்பறியும் அல்லது அறிவியல் புனைகதைகள் மிகை புரூடாக்களால் ஆனவை. ஆனால், உண்மையில் அறிவியல் புனைகதைகள் என்பவை நிஜமான அறிவியல் தகவல்களுடன் அல்லது அறிவியல் கேள்விகளுடன் சிறிது கற்பனை கலந்து புதிய தேடலை அல்லது சாத்தியத்தை எழுத்தின் வழி ஆராய்வது. அதன் வழியாக அறிவியல், வரலாறு, தத்துவம் போன்றவற்றின் மீது ஒரு பேரார்வத்தை வாசகனுக்கு உருவாக்குவது. இந்தப் புரிதல் இல்லாததால் தொடர்ந்து ‘வேற்றுக்கிரகவாசிகள் பறக்கும் தட்டில் வந்து அமெரிக்காவை கைப்பற்ற நினைக்கும்’ கதைகள் வந்துகொண்டே இருக்கின்றன.

‘டிரீம் மேக்கிங் டிவைஸ்’ ஆழமான அவமானத்தையும் வாசிப்பின் மீது மெல்லிய வெறுப்பையும் எனக்கு உருவாக்கியிருந்த சூழலில் தினமணியில் ஜெயமோகன் எழுதிய பனிமனிதன் என்றொரு தொடர் வரத்துவங்கியது. அத்தொடர், சிறார்களுக்கான ‘ஜிஜ்ஜிலிப்பா’ மொழியில் எழுதப்படவில்லை. எளிய செறிவான உரைநடையில் இருந்தது. கதையில் குறிப்பிடப்படும் அறிவியல் தகவல்களுக்கு விரிவான பெட்டிச் செய்திகளும் இருந்தன. துல்லியமான சித்தரிப்புகள் மனதில் நிலக்காட்சிகளை விரிவடையச் செய்தன. நான் வாராவாரம் பரவசத்துடன் வாசித்து வாசகர் கடிதங்கள் எழுதி அனுப்பினேன். கிட்டத்தட்ட 18 ஆண்டுகள் கழித்து வெள்ளி நிலம் வாசிக்கிறேன். அதே மாறாத பரவசம். எந்த சிறந்த குழந்தைகள் இலக்கியமும் வளர்ந்தவர்களுக்கான தேடல்களுக்கான விடையையும் தரிசனத்தையும் உள்ளடக்கி இருக்கும். வெள்ளி நிலமும் விதிவிலக்கல்ல.

ஜூவனேலி எனும் வரையறைக்குள் (தோராயமாக 14 வயது முதல் 17 வயது வரை) வரும் வாசகர்களுக்காக எழுதப்பட்டுள்ளது வெள்ளி நிலம். பனிமனிதனின் ஆக்சன் ஹீரோவான பாண்டியன்தான் இதிலும் கதாநாயகன். சாகஸங்களும் சமயோசித முடிவுகளும் எடுப்பதில் கெட்டிக்காரர். நரேந்திர பிஸ்வாஸ் எனும் ஆராய்ச்சியாளரும் நார்போ எனும் மலைக்கிராம சிறுவனும் அவருக்கு உதவுகிறார்கள். இந்நாவலின் இரண்டாவது ஹீரோ அல்லது காமெடியன் ‘நாக்போ’ எனும் சிந்திக்கும் திறனுள்ள நாய்தான். நாவலில் நார்போவுக்கும் நாக்போவுக்குமான உரையாடல்கள் வெடிச்சிரிப்பை உருவாக்குகின்றன. நாக்போவுக்கென தனி ரசிகர்வட்டமே சிறுவர்கள் மத்தியில் உருவாகியுள்ளது.

வெள்ளிநிலம் சுவாரஸ்யமான துப்பறியும் பின்புலத்தில் மதம் எனும் கருத்துப்படிவம், தெய்வங்கள் உருவான விதம், சிறிய மதங்களைப் பெரிய மதங்கள் உள்ளடக்கிக்கொள்வது, மானுடம் இயற்கையைப் புரிந்துகொண்ட விதம் குறித்த தெளிவான சித்திரத்தை அளிக்கிறது. ஸ்பிட்டி வெளியில் துவங்கும் கதை பூடான், லடாக் என விரிந்து இறுதியில் திபெத்தில் நிறைவடைகிறது. தமிழ் வாசகர்களுக்கு அதிக பரிச்சயம் இல்லாத நிலப்பரப்பில், பான் மற்றும் பெளத்த மதங்களின் பின்னணியில் கதை நிகழ்வது மேலதிக சுவாரஸ்யத்தை அளிக்கிறது.

மனித குல வரலாற்றில் அனைத்தும் வேகம் வேகமாக மாறிக்கொண்டிருக்கின்றன. மாறாமல் இருப்பவை நமது தெய்வங்களும் வழிபாடுகளும்தான். மானுட வரலாற்றை அறிந்து கொள்ளவும் புரிந்துகொள்ளவும் மதங்களின் வரலாற்றையும் தெய்வங்களின் உருவாக்கத்தையும் நாம் அறிந்துகொள்ள வேண்டும். வெள்ளிநிலம் அதைச் செய்கிறது. படுசுவாரஸ்யமான புனைகதை வாசிப்பின் வழியாக பண்பாடுகள், மதங்களின் தோற்றம், தெய்வங்கள் உருவான விதம், சடங்குகள் ஆகியவற்றை ஆராய்கிறது. போலவே புதிய அறிவியல் தொழில்நுட்பங்கள், சீதோஷ்ணம், திபெத்தில் நிலவும் அரசியல் குழப்பங்களின் பின்னணி ஆகியவற்றையும் இளம் வாசகர்கள் அறிந்துகொள்ள முடியும். குறிப்பாக முன்பனிக்காலம் முதல் இருபத்தியொன்றாம் நூற்றாண்டு வரை வரலாற்றை புனைகதையின் வழியாகவே தொகுத்துக்கொள்ள முடியும்.

5000 வருடங்களுக்கு முந்தைய யாங்த்ஸே நதி தீரத்தில் தோன்றிய முதல்  நாகரீகத்திற்கும், ஷென்ரப் மிவாச்சேவுக்கும், நம் மதுரைநகர் கொற்றவைக்குமான உறவை பாண்டியனுடன் சேர்ந்து துப்பறிய வெள்ளிநிலத்திற்கு உங்களை மகிழ்ச்சியுடனும் பரவசத்துடனும் வரவேற்கிறேன்.

மறவோம்

நண்பர்களே,

லண்டனில் வசிக்கும் சிவா கிருஷ்ணமூர்த்தி எனும் இளம் எழுத்தாளர் ஒரு சிறுகதை எழுதியுள்ளார். மறவோம் என்பது தலைப்பு. பகுதி நேரமாக பீட்ஸா டெலிவரி செய்யும் இந்திய மாணவனும் உலகப் போர்க்கால கவிதைகள் கடிதங்கள் மீது ஆர்வம் கொண்ட முதியவரும் உரையாடும் ஒரு சிறந்த கதை. முதன் முதலில் பெரியவரின் வீட்டுக்கு பீட்ஸா டெலிவரி செய்யவரும் இளைஞன் சுவரில் எழுதப்பட்டிருக்கும் புகழ்மிக்க போர்க்கவிதையொன்றின் சில வரிகளை வாசிக்கிறான் “அவர்களுக்கு என்றும் வயதாவதில்லை. எஞ்சி/மிஞ்சிய நமக்குத்தான் வயதாகப் போகிறது” என்கிற லாரண்ஸ் பினாயின் ( For the fallen) வரிகள். ‘அடடே கவிதைகள் வாசிக்கிற தம்பியா நீ’ என வியந்து பாராட்டுகிறார் அந்தப் பெரியவர். அவர்களுக்குள் நட்பும் கவிதை சார்ந்த உரையாடலும் உருவாகிறது. சுற்றிலும் கொத்து கொத்தாக மரணங்கள், உடல் உறுப்புகளை இழந்து படிப்படியாக உயிரிழந்து கொண்டிருக்கும் ஆத்மாக்களின் கதறல்கள், கொடிய பருவநிலை, வீடு திரும்புதலின் சாத்தியங்களே தட்டுப்படாத திகைப்பு, நாற்புறமும் பசியும் நோய்களும் - இப்படியான சூழலில் எப்படி கவிதைகள் எழுதுகிற மனநிலை வாய்த்தது? இயற்கையைப் பற்றிய துல்லிய அவதானங்கள் சாத்தியமானது எப்படி? போன்ற கேள்விகள் இளைஞனுக்குள் எழுகின்றன. இதற்கு மேல் சொன்னால் ஸ்பாயிலர். சொல்வனத்தில் கதையை வாசித்துக்கொள்ளலாம்.

‘அடடே கவிதைகள் வாசிக்கிற தம்பியா நீ’ எனும் வரிகளை வாசிக்கையில் நான் அடைந்த உளக்கிளர்ச்சிக்கும் மகிழ்ச்சிக்கும் அளவேயில்லை. அந்தப் பெரியவர் எனைப் பார்த்து கேட்டதைப் போலவே நான் உணர்ந்தேன். 16 லட்சம் பேர் வாழ்கிற கோவையில் கவிதைகள் வாசிக்கிற தம்பிகள் என ஒரு ஐம்பது பேரைத்தான் திரட்டமுடியும். தமிழகம் என்று விரித்துக்கொண்டால் ஒரு ஆயிரம் கவிதைகள் வாசிக்கிற தம்பிகள். அந்தத் தம்பிகளுள் ஒருவராக என் பிரியத்திற்குரிய சில கவிதைகளை, அதன் அனுபவங்களை, என் தடுமாற்றங்களை உங்களோடு பகிர்ந்துகொள்கிறேன்.

இந்த மேடையில் இளமையில் என்னை ஆகர்சித்த பெரும் படைப்பாளி சோ.தர்மன் இருக்கிறார். என் தந்தை சொல்வார் ‘டேய் நாம திடீர்னு செத்துப் போயிட்டா பிரேதப் பரிசோதனையில் குடலில் கொஞ்சம் கந்தகமும் பொட்டாசியம் குளோரைட்டும் இருந்திச்சுன்னு ரிப்போர்ட்ல வந்தாதான் நாம ஒழைச்சிருக்கோம்னு அர்த்தம்’ என்பார். தீப்பெட்டியை தின்று தின்று தீயெரிந்த வாழ்வு எங்களுடையது. கால் நூற்றாண்டுகளாக கோவில்பட்டியின் கருமருந்தை தின்று வாழும் தீப்பெட்டித் தொழிலாளர்களையும், கரிசல் கீதாரிகளையும் நரிக்குறவர்களையும் எழுத்தில் சித்தரித்தவர். கொஞ்சம் விட்டால் எழுத்தாளர்களின் மடியேறி கன்னச் சதையை கிள்ளிப்பார்க்கும் இயல்புள்ளவன் நான். சோ. தர்மனிடம் மட்டும் விதிவிலக்கு. காரணம் அந்த மீசை. அவரை வணங்குகிறேன்.

இக்கால வாசகன் சில எழுத்தாளர்களை மட்டும்தான் ஒரெழுத்து விடாமல் படித்து விட சாத்தியம். அப்படி நான் வாசிக்கிற எழுத்தாளர்களுள் ஒருவர் சு.வேணுகோபால் இந்த அவையில் இருக்கிறார். அவரை வணங்குகிறேன்.

2004-ஆம் ஆண்டு ஆகஸ்டு மாதம் என் சிற்றூரை விட்டு இந்த தருமமிகு கோவைக்கு ஓடிவந்தேன். என் கையில் மிச்சம் இருந்த இருபது ரூபாயில் இரண்டு புத்தகங்கள் விஜயா பதிப்பகத்தில் வாங்கினேன். ஒன்று கோவை டைரி. இன்னொன்று வண்ணதாசன் எழுதிய சிறுகதைகளின் தொகுப்பு சமவெளி. தமிழின் அழியாச்சுடர்களில் ஒன்றான நிலை எனும் கதையுள்ள தொகுப்பு. இரண்டு புத்தகங்களுமே என் வாழ்வை தீர்மானித்தன. பதினைந்தாண்டுகளாக என் அறிவுப்பசி போக்கும் விஜயா பதிப்பகத்தின் உரிமையாளர் வேலாயுதம் அவர்களை வணங்குகிறேன்.

நண்பர்களே, கவிதை ரசனை மிகுந்த அந்தரங்கமானது. அவற்றைத் தெரிந்துகொள்வதன் மூலம் ஒருவனின் ஆளுமையையும் மனம் செயல்படும் விதத்தையும் கூட யூகித்துக்கொள்ள முடியுமென நான் நினைக்கிறேன். வாசிக்கையில் கவிதைகள் உருவாக்கும் அந்தரவெளியும், அக்கணத்து தன்னழிவும், அகத்தில் நிகழும் உணர்வு மாற்றங்களும் தொடர்ந்து கவிதைகள் மீது பெருவியப்பை உருவாக்கிக்கொண்டே இருக்கின்றன. உண்மையில் கவிதைகள் நத்தையின் உணர்கொம்புடன் அணுகுபவர்களுக்கானது. அந்தோ பரிதாபம் நான் காண்டாமிருகத்தின் தோல் கொண்ட வணிகன். திரிந்த பாலிலும் பயன்மதிப்பு துளாவும் தன்மையுடையவன். என் போன்ற ஒருவனையும் கவிதை ஏதோ செய்கிறதென்பதே ஈராயிரம் ஆண்டுகளாய் நிகழும் சாகஸம்.

தீபாவளி போனஸை சிட்டைக்கு விடும் கெட்டிக்காரர்கள் கூட கவிதைகளைப் பற்றி பேசுகையில் பூடகமான மொழிக்குத் தாவிவிடுவதை கவனித்திருக்கிறேன். ஜிப்பரீஸில் கவிதைகள் எழுதப்படாதபோது கவிப்ராயங்கள் மட்டும் ஏன் மாயமொழியில் நிகழ்கின்றன எனும் கேள்வி இடக்கானதல்ல. ஜீவாத்மாக்கள் உவமை, உருவகம், படிமம், இமேஜ் போன்ற திட்டவட்டமாக வரையறுக்கப்பட்ட சொற்களையே கவிதை உரையாடல்களில் பயன்படுத்த வேண்டும் எனும் கட்சியை சேர்ந்தவன் நான்.

தனிப்பட்ட முறையில் கவிதைகளை சங்ககால கவிதை, மரபுக்கவிதை, புதுக்கவிதை, நவீன கவிதை, பின்நவீனத்துவ கவிதை, மொழிபெயர்ப்பு கவிதை, பெண்ணிய கவிதை என்றெல்லாம் பிரித்துப் பார்ப்பதில்லை. வாசிக்கையில் என்னை ஏதோ செய்கிற, நான் வளர்கையில் கூடவே வளர்கிற, வாழ்வின் உச்ச தருணங்களில் நினைவில் வந்து குதிக்கின்ற கவிதைகளைத் தேடி தேடி சேகரித்து என் பிரிய கவிதைகளாகக் கோர்த்துவைத்துக்கொள்ளும் வழக்கமுடையவன். ஆகவே இந்த மேடையில் நான் கவிதை என்று உத்தேசிப்பது பிறிதொன்றிலாத தன்மையுடைய, எக்காலத்திற்குமான, மூளையால் எழுதப்படாத, ஆத்மாவின் அந்தரங்க விகசிப்பாக, சொற்களால் எத்தனை விளக்கினாலும் கைநழுவிச் சென்று இன்னொரு கிளையில் அமர்ந்து கொள்ளக்கூடிய கவித்துவம் எனும் அம்சமுடைய கவிதைகளைத்தான். ஆங்காரமான சொற்பெருக்குகளும் கூட அதன் தூய உணர்ச்சிக்காக சமயங்களில் என்னை வாரிக்கொள்வதுண்டு. 

பள்ளி நாட்களில் திருநெல்வேலிக்கு அந்தப் பக்கம் ஊரில்லை. பாரதி தவிர வேறு கவிஞரில்லை என்று நிம்மதியாக வாழ்ந்து வந்தேன். திடீரென எங்கோ‘பூமிப்பந்தைப் புரட்டிப்போடும் நெம்புகோல் கவிதையை எழுதப்போவது உங்களில் யார்?’ எனும் சவாலைக் கேட்டேன். எத்தனையோ போட்டிகளில் கலந்துகொண்டிருக்கிறோம். பூமியைப் புரட்டுவதிலும் கலந்துகொள்வோமே என்று நான் புதுக்கவிதைக்கும் புகுந்தேன். அப்புறமென்ன.. - கந்தையானாலும் கசக்கிக் கட்டு.. சரிதான் அது காயும்வரை எதைக்கட்டுவது; அவன் ஒரு பட்டுவேட்டி பற்றிய கனாவில் இருந்தபோது கட்டியிருந்த கோவணம் கழவாடப்பட்டது; இரவினில் வாங்கினோம் விடியவே இல்லை; ராமருக்கு கோவில் வேண்டும், பாபருக்கு மசூதி வேண்டும், ஜனங்களுக்கு நல்ல கழிப்பறைகள் வேண்டும். சினிமாவை சின்ன தீக்குச்சிக்கு உண்ணக்கொடுப்போம் - புதுக்கவிதைகளின் வழியாக நிகழப்போகும் புரட்சிக்குக் காத்திருந்தேன். ஏய் இளைஞனே, எழுக தேசமே, என்னுயிரே, ஏழைகளே, என்னவளே, ஏமாந்த சோனகிரியே. அறைகூவல்களின் மதுரநாட்கள்.

ஒரு பதினைந்து வயதிருக்கும்; வனம் புகுதல் என்றொரு தொகுப்பை பற்றிய இந்தியா டுடேயில் சிறுகுறிப்பும் அதிலிருந்து ஒரு கவிதையும் பிரசுரமாகியிருந்தது.

அந்திக்கருக்கலில்

இந்த திசை தவறிய

பெண் பறவை

தன் கூட்டுக்காய்

தன் குஞ்சுக்காய்

அலைமோதிக்கரைகிறது.

எனக்கதன் கூடும் தெரியும்

குஞ்சும் தெரியும்

இருந்தும்

எனக்கதன்

பாஷை புரியவில்லை. 

கலாப்ரியா எழுதியது. நவீன கவிதைகளுக்கான என் ஜன்னல் திறந்து கிரணத்தின் முதல் வெளிச்சம் உள்ளே பாய்ந்து விட்டது. ஒரு திட்டவட்டமான கருத்தைச் சொல்வது மட்டுமல்ல கவிதையின் நோக்கம் என்பது புரிந்தது. கவிதை என்பது திறக்கக்கூடிய ஜன்னல் என கானாடுகாத்தான் ஆயிரம் ஜன்னல் வீட்டைச் சுட்டி ஒருமுறை தேவதச்சன் சொன்னதுபோல என் கவிதை வாசிப்பின் ஜன்னல்கள் ஒவ்வொன்றாய் திறக்கத் துவங்கின. இன்று இந்த மேடையில் இளமையில் என்னை ஆரத்தழுவிய வரிகள் ஒவ்வொன்றாய் நினைவில் முட்டி நிற்கின்றன. வாழ்ந்து கெட்டவனின் பரம்பரை வீடு, நினைவில் காடுள்ள மிருகம், சிறகிலிருந்து உதிர்ந்த இறகு, காலில் காட்டைத் தூக்கிக்கொண்டு அலையும் வண்ணத்துப்பூச்சிகள், யாரோ ஒருவனென எப்படிச் சொல்வேன், கல்வெள்ளிக்கொலுசு கற்பனையில் வரைந்த பொற்பாத சித்திரம், எனக்கும் தமிழ்தான் மூச்சு - இதுகாறும் வாசித்த கவிதைகளின் அகவலோசை இல்லை. கூச்சல் இல்லை. பிடதியில் அடித்து கழுத்தைத் திருப்பி கவனிடா நாயே எனும் மிரட்டல் இல்லை. ஒரு மீச்சிறிய கணத்தை, அசட்டையாக விட்டுவிட சாத்தியமுள்ள உணர்ச்சியை, சாமான்யத்தின் அசாதாரணத்தை நோக்கி பார்வையை திருப்புகிறதே இக்கவிதைகள். இப்படியாக என் வாசிப்புப் பிரவேசம் ஆரம்பமாகியது.

எனக்குப் பிரியப்பட்ட கவிதைகளின் பொதுமையைகளை யோசிக்கும்போது ஜெயமோகனின் தமிழாசான் கூற்று நினைவுக்கு வருகிறது. ஒரு செய்யுளை அசை பிரித்து அதன் கவித்துவ தருணங்களை விளக்கி ஒருவர் பாடம் சொன்னபின்னும் மனனம் செய்ய வேண்டியிருந்தால் அந்த கவிதை பொதுமான அளவிற்கு அனுபவிக்கப்படவில்லையென்று பொருள். நான் மீண்டும் மீண்டும் அனுபவிக்கிற கவிதைகள் வாழ்வின் தருணங்களிலெல்லாம் உடன் வரும் மூலமந்திரமாகி இருப்பதைக் கவனிக்கிறேன். பிரத்யேக கூறுமுறைகள் கொண்ட நவீனத்துவ கவிதைகள் கூட எப்படி மனதிற்குள் புகுந்து சிம்மாசனமிட்டு அமர்ந்திருக்கின்றன என்பதை நினைத்துப்பார்க்கையில் ஆச்சர்யமாக இருக்கிறது. நாம் வளரும்போதெல்லாம் இந்தக் கவிதைகளும் நம்மோடு சேர்ந்து வளர்கின்றன. அந்நேரத்தைய மன நிலைகளுக்கேற்ப புத்துருவம் கொள்கின்றன.

பிறிதொன்றிலாத தன்மை, கூறுமுறையில் கைக்கொள்ளும் சந்தம், வாழ்க்கை நோக்கு, கட்டற்ற வெளிப்பாடு, உள்ளிறைச்சியாக உறையும் ஆன்மீகம், கள்ளமற்ற தன்மை, மிக நுண்ணிய தருணங்களின் சித்தரிப்பு, அபத்தங்களின் மீதான மென்பகடி, மூலமந்திரம் போல வாழ்வு முழுக்க உடன் வரும் சாஸ்வதம் இவையெல்லாம்தான் என்னை கவிதைக்குள் இன்றும் கட்டி வைத்திருக்கும் ஒன்று என நான் கருதுகிறேன்.

நண்பர்களே, சோவியத் வீழ்ச்சிக்குப் பிறகு தமிழ்க்கவிதைகளில் பெரும் மாற்றங்கள் நிகழ்ந்ததாக விமர்சகர்கள் கணிக்கிறார்கள். உலகமயமாக்கலுப்பின் உண்டான லெளகீக நெருக்கடிகள், அமெரிக்க நிர்வாகமுறை அத்தனை துறைகளிலும் நுழைந்த பின் மனிதன் ஒரு கருவியாக கருதப்படுவதால் உண்டாகும் ஆன்மீக நெருக்கடிகள், தொழில்நுட்பம் மனிதரில் உண்டாக்கியிருக்கும் வெறுமை அல்லது இரைச்சல்கள், தனிமை, கழிவிரக்கம், பேரினவாதம், ஒற்றைப்பண்பாட்டு முயற்சி இவையெல்லாம் சமகால கவிதைகளில் தொடர்ந்து பிரதிநிதித்துவம் பெற்றுள்ளன.

ஒருமுறை புழல் சிறையை தனது காவல்துறை நண்பர்களோடு பார்வையிட்டார் ஜெயமோகன். சிறைச்சுவரெங்கும் ஏராளமான கிறுக்கல்கள். விதம் விதமான உணர்ச்சிகளின் வெளிப்பாடுகள். ஒரு சுவற்றில் ஓத்தா.. ஓத்தா.. ஓத்தா.. ஓத்தா என வரிசையாக எழுதி கீழே சாகமாட்டேன்டா என்று முடிந்திருந்தது அந்த வாக்கியம். ஏன் இதையெல்லாம் அழிக்காமல் வைத்திருக்கிறீர்கள் என்று ஜெயமோகன் கேட்டபோது ‘ஒரு ஆன்மாவின் ஆங்காரம் சார் இது.. இதை எப்படி சார் நாம அழிக்கறது..’ என்றாராம் உடனிருந்த நண்பர். சிறையோ, போர்முனையோ, வதை முகாமோ, மரணத் தருவாயோ மனிதர்கள் உள்ளிருந்து உழற்றும் குரலைப் பதிவு செய்யத் தயங்குவதே இல்லை.

போரில் மாண்டவர்களின் நினைவிடங்கள் இல்லாத நாடில்லை. எந்நாடாயினும் முன்நின்று கல்நின்றவர்களின் கல்லறை வாசகமாக ‘மறவோம்’ என்றுதான் எழுதப்பட்டிருக்கிறது. இன்றைய வாழ்வின் இரக்கமற்ற தன்மை முதல் உலகப்போரின் காட்சிகளை விடவும் கொடுமையானவை. ஒரு சாம்பார் பொடி பாக்கெட்டுக்காக ஆதிவாசி அடித்துக் கொல்லப்படுகிறான். கோஷமிடுபவர்களின் வாயில் குறிபார்த்து சுடப்படுகிறது. ஒரு சிறுமியை இருபது கிழவர்கள் கூடி கற்பழிக்கிறார்கள். டவுண் பஸ்ஸூக்காகக் காத்திருக்கும் எளிய மனிதர்கள் மீது ஆடிகார் ஏறுகிறது. மானுட இரத்தத்தால் கழிப்பறைகள் கழுவப்படுகின்றன. மறவோமில் வரும் தம்பியைப் போலவே எனக்கும் ஆச்சரியமாகத்தான் இருக்கிறது.. இந்த நிலையிலும் நம் கவிஞர்கள் எழுதுகிறார்களே என்று.. மொழிக்குள் மொழிக்குள் மொழிக்குள் மொழிக்குள் நிகழும் நுண்ணகங்காரச் செயல்பாடாக ‘மறவோம்.. மறவோம்.. மறவோம்..’ என்றுதான் இசையும், மனுஷ்யபுத்திரனும், கரிகாலனும், யவனிகாவும், வெயிலும், இளங்கோவும், போகனும், பெருந்தேவியும் இன்ன பிற நூற்றுக்கணக்கான பாணர்களும் எழுதி வைக்கிறார்களோ?

நன்றி. வணக்கம்.

(04-08-2018 அன்று விஜயா பதிப்பகம் நடத்திய வாசகர் திருவிழாவில் ஆற்றிய உரையின் சுருக்கமான வடிவம்)