சகஹிருதயர்களே!

நீயா? நானா? - 1

நீயா? நானா? - 2

இந்த வரிகளைத் தட்டச்சு செய்யும் நிமிடத்தில், விடாது ஓலிக்கும் என் செல்ஃபோனை ஆச்சர்யத்துடன் பார்த்துக்கொள்கிறேன். ஞாயிறு இரவிலிருந்து இப்படித்தான் இது ஓலித்துக்கொண்டிருக்கிறது. உறவினர்கள், ஊர்க்காரர்கள், பள்ளித் தோழர்கள், எழுத்தாள நண்பர்கள், சக ஊழியர்கள், ஊடக நண்பர்கள், பதிவுலக சொந்தங்கள் என்று எத்தனையெத்தனை பேர்கள்?! பல பேர்களிடம் முதல் முறையாக இபோதுதான் பேசுகிறேன். அத்தனை உரிமையாக என்னிடத்தில் தங்களது வாழ்த்துக்களையும், விமர்சனங்களையும் சுட்டி விட்டுப் போகும் இவர்களை நினைத்து நானும் சொல்கிறேன் 'என்ன தவம் செய்தனை?'

நள்ளிரவு முழுவதும் பேசித் தீர்த்துவிட்டு விடிகாலையில் கணிணியைத் திறந்தால் நான்கைந்து நண்பர்கள் வீடியோவுடன் பதிவுகள் போட்டிருந்தார்கள். ஆச்சர்யம் தீரவில்லை. இவைகளைத் தவிர்த்து குறுஞ்செய்திகள், மின்னஞ்சல்கள், நேரில் என சகல வழிகளிலும் எனக்கு வாழ்த்துக்களைச் சொல்லிக்கொண்டிருந்தார்கள்.

தொலைபேசியில் பல பதிவர்களின் மனைவிமார்கள் நன்றி சொன்னார்கள். நம்மைச் சுற்றியுள்ளவர்களைக் கவனிக்காமல் ஆர்க்குட்டிலும், ஃபேஷ் புக்கிலும், பதிவுலகிலும் நண்பர்களைத் தேடி அலைவதைப் பதிவு செய்தமைக்காகத்தான் இந்த நன்றிகள். "ஆபிஸ் விட்டு வந்ததும் நேரே கம்யூட்டர்தாங்க. நடுராத்திரி ஆனாலும் எந்திரிக்கறதில்லை. சாப்பிட்டியா, பசங்க சாப்பிட்டாங்களான்னு கூட கேட்பதில்லை. இப்ப உங்க செல்வேந்திரனே சொல்லிட்டாரு... திருந்துற வழிய பாருங்கன்னு சொல்லிருக்கேன்" என்றொரு மிஸர். பதிவர் சொன்னபோது சிரிப்பு வந்தது. நம் வீட்டுப் பெண்கள் விரும்புவதெல்லாம் அன்பான விசாரணைகளும், அனுசரணையான பேச்சும்தானே? 'மவனே, உனக்கென்ன நீ ஈஸியா சொல்லிட்ட... கல்யாணமானா தெரியும்' என்று என்னிடத்தில் முண்டாவை முறுக்கியவர்களும் உண்டு. அவர்களுக்கு என் ஓரே பதில் 'அன்பானவர்களிடம் அடங்கித் தோற்றுவிடுவதே நன்று'.

வெளியூர்ப் பிரயாணம் முடித்து அவசரமாக வீடு திரும்புகையில், கார் ரிப்பேராகி நிகழ்ச்சியைப் பார்க்க முடியாமல் போய்விடும் என்பதால் டிவி இருக்கிற விடுதியறையை வாடகைக்கு எடுத்து நிகழ்ச்சியைப் பார்த்தவர், வீட்டு டி.வி ரிப்பேராகிவிட முடி திருத்துனர் கடையை திறக்கச் சொல்லி நிகழ்ச்சியைப் பார்த்தவர், உள்ளூர் கேபிளில் விஜய் வராததால் டி.டி.எச் வாங்கியவர் என்று நெகிழ வைக்கும் சம்பவங்கள் ஏராளம். யாரையும் தனியாகக் குறிப்பிட்டுச் சொல்ல முடிகிற நிலையில் இல்லை. 'பேரன்புத் திணறல்' எனும் நோயால் பீடிக்கப்பட்டு இருக்கிறேன். ஒவ்வொருவருக்கும் தனி மடல் நன்றிகளை அனுப்பும் பெருவேலையில் ஈடுபட்டிருக்கிறேன்.

தங்களில் ஒருவனுக்கு வாய்ப்புக் கிடைக்கும்போது அதைத் தனக்கே கிடைத்ததெனக் கொண்டாடும் என் சகஹிருதயர்களே, இவன் என் நண்பன் என நீங்கள் உற்சாகமாய்ச் சொல்லிக்கொள்ளும்படியானக் காரியங்களில் தொடர்ந்து ஈடுபடுவதொன்றே என் நன்றியைக் காட்டும் வழியென்கிறேன் நான். நீங்கள் என்ன சொல்கிறீர்கள்?!