உலகப் பொதுநோய்

ரொம்பச் சின்ன வயதில் குமுதத்திலோ விகடனிலோ படித்த ஒரு பக்கச் சிறுகதை. கல்யாண வீட்டிற்குள் நுழைய முற்படும் பெரியவரிடத்தில் ஒரு சின்னப் பையன் இலையில் அதிகம் சாப்பாடு மீதம் வைக்கும்படி கோரிக்கை வைப்பான். எச்சில் இலை வழித்து வீட்டு உறுப்பினர்களுக்கும் சோறு கொண்டு போயாக வேண்டும் அவன். அந்தக் கதை என்னை கடுமையாகப் பாதித்தது. நாம் சாப்பிட்டு வீசியெறியும் இலையின் பயணம் அத்தோடு முடிவதில்லை. அதை மனிதனோ, காகமோ, பூனையோ, நாயோ பசியோடு அணுகுகிறது. அவை ஏமாற்றம் கொள்ளலாகாது என எப்போது சாப்பிட்டாலும் மிச்சம் வைப்பது வழக்கமானது.

கொஞ்சம் வளர்ந்து பெரியவனானதும் எத்தியோப்பியக் குழந்தை இறக்கக் காத்திருக்கும் கழுகின் படம் கண்டு அதிர்ந்தேன். அதை எடுத்தவன் தீவிர மனநோயில் செத்தான். ‘இக்கொடுமையினைக் கண்டு நீங்கள் கண்ணீர் சிந்த வேண்டியதில்லை. பணம் அனுப்ப வேண்டியதில்லை. உங்கள் தட்டுகளில் இருக்கும் உணவினை வீணாக்காமல் இருங்கள். இவர்களுக்குக் கிடைக்க வேண்டிய உணவு தானே கிடைக்கும்’ என்று சொல்லி விட்டுத்தான் செத்தான். ரொம்பக் குழம்பி ஒரு முடிவெடுத்தேன். இலையெனில் கொஞ்சம் மீதம் வைப்பது. தட்டில் சாப்பிட்டால் ஒரு பருக்கை மிச்சம் வைக்காத அளவிற்கு சாப்பாட்டை வாங்கிக்கொள்வது. இப்போதும் தொடர்கிறது.

மீசை முளைத்த வயதுகளில் ‘கை, கால், கண், காது ஏன் மூக்கு கூட இல்லாமல் ஜீவராசிகள் பிறக்கிறார்கள். வயிறு இல்லாமல் யாரும் பிறந்ததில்லை’ என்கிற மு. சுயம்புலிங்கத்தின் வரிகளும், ‘வயிற்றிலொரு தீயெறிய’ எனும் ரமேஷின் பதப்பிரயோகமும் பசியைப் பற்றி நினைக்கும்போதெல்லாம் மனதில் நிழலாடிக்கொண்டே இருக்கும்.

ரொட்டி வாங்கவும் வக்கற்ற ஜிம்பாப்வே மக்கள் களிமண்ணைச் சலித்து, அரைத்து, சிறு உருண்டைகளாக்கி பசிக்கும்போது வாயில் போட்டு விழுங்கி விடுகிற ‘பிரண்ட் லைன்’ கட்டுரை பல நாட்கள் என்னைத் தன் பிடியில் வைத்திருந்தது.

இம்மாத உயிர்மையில் வெளியாகியுள்ள பால்ய வறுமையின் கவுச்சியடிக்கும் மனோஜின் ‘வெயில் வட்டம்’ சிறுகதை சத்துணவு வரிசைகளையும், சோற்றில் நெளியும் புழுக்களையும், பின்புறம் கிழிந்த கால்சட்டைகளையும் நினைவில் கொண்டு வந்து நிறுத்தியது. தன் வாழ்வோடு ஒட்டிச் செல்லும் படைப்புகளுக்கு வாசகன் உயர்ந்த அந்தஸ்தை வழங்கி விடுகிறானில்லையா?!