துளிர்

என்னவாயிற்றெனக் கேட்காத நபரில்லை. பிழைப்பு - உழைப்பு - களைப்பு என ஏதேதோ சொல்லிச் சமாளித்தாலும் ‘சலிப்பு’ என்பதே உண்மை. கீழ்மைகளின் கூடாரத்தின் கீழ் நின்று கூச்சல் என்ன வேண்டிக் கிடக்கிறது என்று வாளாவிருந்துவிட்டேன். பொருள் முதல் வாத காரணங்களுக்காக அறச்சார்பை அடமானம் வைப்பவர்களைக் கண்டு பொருமிக்கொண்டும், மொத்தக் கோபத்தையும் புத்தகங்களின் மீது செலுத்திக்கொண்டும் காலம் கழித்தேன்.

யாராவது பிளாக்கரென அறிமுகம் செய்தால் வெட்கமாக இருக்கிறது. தனிமையில் சந்தித்து ‘செல்வேந்திரெனச் சொல்லுங்கள்... போதும்’ என இரைஞ்ச தோன்றுகிறது. இயங்கு தளத்தை மாற்றேன் என்கிறாள் கேண்டி. பத்துப் பதினைந்து பத்திரிகைகள் வாசலில் காத்துக் கிடப்பதாக நினைப்பு அவளுக்கு. பதறியபடி வரும் மின்னஞ்சல் விசாரணைகளில் விரவிக்கிடக்கும் அன்பிற்காகவேனும் எழுதியாக வேண்டும்.

***
இடைப்பட்ட காலத்தில் முதலாம் ஆண்டு தமிழினி இதழ்களின் தொகுப்பு, மெலிஞ்சி முத்தனின் வேருலகு, யுவன் சந்திரசேகரின் வெளியேற்றம், பேயோனின் சேஷ்டைகள், பாதசாரியின் அன்பின் வழியது உயிர்நிழல் (மறுவாசிப்பு), பேய்க்கரும்பு (மறுவாசிப்பு), மனோஜின் புனைவின் நிழல், ஜெயமோகனின் எழுதும் கலை, அனற்காற்று ஆகிய புத்தகங்களை வாசித்து முடித்தேன்.

***

கனடாவில் வாழத் தலைப்பட்ட ஈழ எழுத்தாளர் மெலிஞ்சி முத்தன். இவரது ‘வேருலகு’ நாவல் மிகக்குறைவான பக்கங்களில் (53) போர் கலைத்துப் போட்டதொரு கடலோரக் கிராமத்தின் (அரிப்புத் துறை) வாழ்வைக் குறுக்கு வெட்டில் வைக்கிறது. தமிழ் நாவல் வரலாற்றில் குறிப்பிடத்தக்க நெய்தல் நிலப்பதிவுகளில் இதுவும் ஒன்று. முத்தன் இயல்பில் கவிஞர் என்பதால் காட்சிகள் கனலும் கவித்துவத்தோடு நகர்கின்றன. எளிய மனிதர்கள் உன்னதர்களாகவேச் சித்தரிக்கப்படும் வழமையிலிருந்து விலகி இவரது பாத்திரங்கள் பலகீனங்களோடும், கீழ்மைகளோடுமே உலா வருகின்றன.

இந்த அருமையான நாவலின் அட்டைப் படம் மிகச் சுமாராக வடிவமைக்கப்பட்டிருக்கிறது என்பது என் அபிப்ராயம். நூலை பத்துப் பேருக்குச் சிபாரிசு செய்தேன். என்னைத் தவிர எவருக்கும் பிடிக்கவில்லை.

***

வெயில் வட்டம் சிறுகதை தந்த அனுபவத்தில் ‘புனைவின் நிழலை’ வாசிக்கத் துவங்கினேன். பதினைந்து சிறுகதைகளும் அருமை. குறிப்பாக ‘அட்சர ஆழி’ எத்தனை விசித்திரமான வாசிப்பனுபவம்.

***

அடர்த்தியான நெரிசலோடு நகர்ந்து கொண்டிருந்தன வாகனங்கள். வழக்கம் போல பத்துப் பைசாவிற்குப் பிரயோசனமில்லாதவற்றைப் பற்றி யோசித்துக்கொண்டே என் ஈருளியைச் செலுத்திக்கொண்டிருந்தேன். திரும்ப வேண்டிய வளைவில் திடீரென சைகை ஏதும் செய்யாமல் திரும்பி விட்டேன். பின்னிருக்கையில் புதுமனைவியை இருத்தி வந்த அடியேனின் வழித்தோன்றல் நிலை தடுமாறி விழப்போய், சமாளித்து ‘லூஸாடா நீ...!’ என்றான் ஆத்திரத்துடன்.

’எப்படித் தெரியும்’ என்றேன் ஆச்சர்யத்துடன். கொல்லென சிரித்து வைத்தாள் அவன் இல்லாள். இவள் வீட்டை விசாரிக்க வழியிலேன் பன்னிருகை கோலப்பா...!

***

ஜெயமோகனுடன் காடு புகுவதாகத் திட்டமிட்டிருந்த தினத்தில் கடும் காய்ச்சல் கண்டேன். நோய்கள் தாயை நினைவூட்ட ஏற்படுத்தப்பட்டவை. இரண்டு நாட்களாய் திறக்காத அறைக்குள் அடைபட்டுக் கிடந்தேன். சுடு சோற்றிற்கும் சுள்ளென்ற ரசத்திற்கும் மனம் ஏங்கியது. அண்ணாச்சியிடம் சொன்னால் மிளகு ரசமும், கானத் துவையலும் கிடைக்கும். விஜி எனில் பருப்பு ரசம். அண்ணியிடம் கேட்டால் தக்காளி ரசத்தோடு தேடி வந்திருப்பார்கள். ஆனால், செல்போன் கைக்கெட்டும் தொலைவில் இல்லை. அறையின் ஏதோவொரு மூலையில் அவ்வப்போது ஒலித்து அடங்கியது. தேடி எடுக்கத் திராணி இல்லை.

இரண்டு நாட்களாய் ஆளைக் காணோம். அலுவலகத்திலும் இல்லை. போனையும் எடுக்கவில்லையென ஏதோ மனக்கணக்குப் போட்டு வீட்டுக்கே தேடி வந்த சந்தியாவின் கார் டிரைவர் கொண்டு வைத்த ஹாட் பாக்ஸில் முல்லைப் பூ சாதமும், திப்பிலி ரசமும் இருந்தது. அன்பெனும் தெய்வம்தான் இவளென்பதுணர்ந்தேன்.

***

மொளீ வளர கல்லைக் கட்டித் தொங்கவிடும் மாநாட்டுப் பந்தலுக்கு எதிரே பபாஸியின் புத்தகக் கண்காட்சி அரவம் இல்லாமல் நடந்து முடிந்தது. மாலை வேளையில் தமிழினி ஸ்டாலில் வசந்தகுமார், நாஞ்சில் நாடன், பாதசாரி, சு.வேணுகோபால், கோணங்கள் ஆனந்த், கால.சுப்ரமண்யம், செல்வ.புவியரசன் என கச்சேரி களை கட்டும். சிரிக்கச் சிரிக்கப் பேசிக் கலைவோம்.

முடிந்து மூட்டை கட்டுகிற நாளில் எனக்கு முப்பது, நாற்பது புத்தகங்களைப் பரிசளித்தார். நான் நல்லெழுத்துக்காரனாய் வரவேண்டுமென்பதில் என்னைக்காட்டிலும் முனைப்பு மிக்கவர்.

***

மனதில் மின்னலென உதிக்கும் ஒற்றை வாக்கியத்தை ஊதிப்பெரிதாக்கி பெரும் வாழ்வைப் படைக்கிறவர்கள். பெரும் வாழ்வையே ஒரு வாக்கியத்திற்குள் அடைக்க முடியுமா என முயற்சிப்பவர்கள். இருதரப்பின் இருப்பும் தேவையாகத்தான் இருக்கிறது. ஜெயன் ஒரு வகை. காசி ஒரு வகை. என் மனக்காளான் தனி வகை.