ம்

வெறுமை சூழ்ந்திருக்கிற இரவுகளில் மட்டும்தான் உன்னை நினைத்துக்கொள்கிறேனென கணிணித் திரை என்னைக் கேள்வி கேட்கிறது. சத்தியமாக இல்லை. மப்ளரை சுற்றிக்கொண்டு வேர்த்திரைப்புடன் காலைநடை பயில்பவர்கள், பேப்பர் போடும் பெரியவர், 'சார் டீ வாங்கிட்டு வரட்டுமா' எனக் கேட்கும் மேன்சன் வாட்ச்மேன், அலுவலக் கேட்டுக்குள் பைக்கை நுழைக்கும்போது விரைப்பாகி சல்யூட் அடிக்கும் செக்யூரிட்டி, உடலெல்லாம் வியர்வையில் ஊறித் திளைக்க அரிசி மூடைகளை முதுகில் சுமக்கும் கூலியாள், ஆர்யாஸில் சாப்பிட்டு வாய் துடைத்து வெளிவரும்போது கை நீட்டும் வயோதிக யாசகன், உபன்யாசத்தில் முன்னிருக்கை வெள்ளி முடிவேந்தர்கள், என எல்லோருக்குமே உன் வயது. ஒவ்வொரு வயசாளியைப் பார்க்கையிலும் எனக்கு உன் நினைவு வருகிறது.

ஜன்னல் வழி முகத்தில் விழும் தினமணி. தினமும் உன் நினைவெனும் செய்தியைத் தாங்கி வருகிறது. படித்து முடித்தவுடன் கவனமாக உன்னைப் போலவே அதன் ஓரத்தில் ஒரு 'V' வடிவம் கிழித்து படித்த பேப்பர் எனும் அடையாளம் இடுகிறேன். கட்டுரைகளில் இருந்து கவனமாகக் குறிப்புகள் எடுத்துக்கொள்கிறேன்.

சுடுசோறு அதை விடச் சூடான குழம்பு. பிஞ்சுக் கைகள் அதை பிசையத் தவிக்கும் ஆரம்ப காலம் தொட்டு நீதான் ஊட்டி விட ஆரம்பித்தாய். உன்னையும், ஊரையும் விட்டுப் பிரிகிற முந்தைய இரவுவரைக்கும் அதுதானே வாடிக்கை. இங்கே அத்திப்பூத்த கணக்காக எப்போதாவது என் இலையில் வந்து விழும் பால் வெள்ளைச் சுடுசோறைப் பார்க்கையில் நீ இந்நேரம் சாப்பிட்டிருப்பாயா என்ற யோசனையில் சுடுசோறு ஆறிவிடுகிறது.

உனக்கு நாக்கு இழுத்துக்கொண்டது என்று ஸ்டேஷனுக்கு வழியனுப்ப வந்தபோது ராஜா சொன்னான். காலுக்கடியில் பூமி நழுவி, நாக்குழறி, தலை சுற்றி தண்டவாளத்தில் வீழ்ந்தேன். எல்லா ரயில்களும் என் மீது ஏறி இருந்தாலும் உறைத்திருக்காத நிலை அது. 'அட அதெல்லாம் ரெண்டு நாளில் சரியாயிடுச்சிப்பா. இதுக்கே மயங்கிட்டா எப்படி. அவருக்கு வயசாவுதுங்கறத அவரும், நீயும் மறந்துடுறீங்கடே' என்ற ராஜாவிடம் 'அவரு யுலிஸஸ்டா...! ரெஸ்ட்லெஸ் ஸ்பிரிட்டா... அவருக்கு எதுனா ஒண்ணுன்னா சத்தியமா எனக்கு உலகம் இல்லைடா' என்று கதறிக்கொண்டிருந்தேன். மொத்த ரயில் நிலையமும் என்னை வேடிக்கை பார்த்தது.

உன்னோடு பேசியும், கடிதங்கள் எழுதியும் வருடங்கள் ஆகிவிட்டன. உன்னிடமிருந்து கடிதங்களும், மூலநோய்க்கான லேகியமும், முதலூர் அல்வா பார்சல்களும், விநாயகர் கோவில் விபூதியும் தவறாமல் வந்து கொண்டிருக்கின்றன. அதுபோலவே நான் அனுப்பும் பணவிடையும் உங்களுக்கு வந்து சேர்ந்து கொண்டிருக்கலாம். எழுதுவதற்கு எதுவும் இல்லாவிட்டாலும் உங்களைச் சுற்றி நிகழும் மாற்றங்களையாவது எனக்கு எழுதி வருவது கண்ணுக்குத் தெரியாத இழைகளைக் கொண்டு என்னை ஊருடன் பிணைக்கச் செய்வதற்கான முயற்சி என்பதை நானறிவேன். 'எத்தனைச் சம்பாத்தியம் வந்தாலும் வெளியூரில் நீ அன்னியனும் பரதேசியும்தானே' என்பதைத்தான் உங்கள் கடிதங்கள் குறிப்பால் உணர்த்துகின்றன.

நான் இடது கையால் அவ்வப்போது சிப்ஸ்களை கொறித்துக்கொண்டு, ஈரம் நிரம்பிய கோயம்புத்தூர் காற்றை அனுபவித்துக்கொண்டு கணிணி தட்டிக்கொண்டிருக்கும் இந்த நள்ளிரவில் நீ திசையன்விளை பேருந்து நிலையத்திலோ, உடன்குடி பேருந்து நிலையத்திலோ சாத்தான்குளத்திற்குச் செல்லும் கடைசிப் பேருந்திற்காய் காத்திருந்து கொண்டிருப்பாய். கடந்து செல்லும் காவலன் "யாருய்ய்யா அது?" என விசாரிக்க 'வியாபாரிங்கய்யா' என பவ்யமாகச் சொல்லி அமைதி காப்பாய். அவன் வம்படியாக பத்து ரூபாயையோ அல்லது ஒரு டஜன் தீப்பெட்டியையோ பிடுங்கிச் செல்வான். அன்றைய தினத்தின் சம்பாத்தியத்தில் சாத்தானுக்கு பங்கு கொடுக்க நேர்ந்ததை எண்ணி வருந்தும் வேளையில் "சாத்தான்குளம்" எனும் போர்டு அணிந்த பஸ் நுழைந்தால் சுமைகளோடு ஓடி ஏறி இடம்பிடித்து ஜன்னலோர இருக்கையில் சாய்ந்து மகன் இந்நேரம் தூங்கி இருப்பானா என்ற கவலையோடு பயணிக்கத் துவங்கி இருப்பாய். உன் கவலைகள் வீணாக வேண்டாம். நான் உறங்கச் செல்கிறேன்.