சுவர்ணமால்யா

பாகவத மேளா போன்ற அழிந்து வரும் கலைகளை குறைந்தபட்சம் இணையத்திலாவது ஆவணப்படுத்த வேண்டும் என்ற நோக்கத்தில்தான் பிளாக் எழுதவே துவங்கினேன். கொஞ்சம் பிரயத்தனப்பட்டு நான் எழுதிய ஓரே கட்டுரையும் அதுதான். சொற்ப நபர்களால் மட்டுமே வாசிக்கப்பட்டது என்றபோதும் பல்வேறு இணைய இதழ்களில் வெளியானதில் திருப்திபட்டுக்கொண்டேன்.

கடவுள் நோயுற்றிருந்த நாளொன்றில் நான் பாகவத மேளா பார்க்க மெலட்டூர் கிளம்பினேன். அன்றிரவு ஊரில் இருந்து ஒரு சாவுச் செய்தி வந்தது. என்னை ஒருதலையாய்க் காதலித்த ஒரு பெண் விஷம் குடித்து மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டிருந்தாள். நான் எடுத்துச் சென்ற புகைப்படக் கருவிகள் பழுதாகி பெரும் பொருளாதார சேதத்தை விளைவித்தது. மிதமிஞ்சிய வெயிலில் எனக்குக் கடும் காய்ச்சல் கண்டது. இவையெல்லாவற்றையும் விட பெரிய சோதனை 'அவனை' சந்தித்ததுதான்.

அவன் ஒரு நாட்டியக் கலைஞன். கலாஷேத்திர மாணவன். கும்பகோணத்தில் நாட்டியப்பள்ளி ஒன்றினையும் நடத்தி வருகிறான். தமிழ் நாட்டுப் பிரபலங்கள் பலரது பிள்ளைகள் அவனிடம் நாட்டியம் பயில்கின்றன. வெகுஜன இதழ்களில் அவ்வப்போது அவனது பேட்டிகள் வெளியாவது உண்டு. புகழ்பெற்ற நடனக்கலைஞர்கள் கும்பகோணம் வந்தால் அவன் வீட்டில்தான் விருந்து. பாகவத மேளாவிற்குப் பார்வையாளனாகத் தன் மனைவி, குழந்தைகளுடன் வந்திருந்தான். வயது முப்பத்திரண்டு இருக்கலாம். அம்சமான மனைவி, அழகான குழந்தைகள்.

நான் பத்திரிகைக்காரன் எனத் தெரிந்ததும் அவனுக்குத் தெரிந்த பத்திரிகையாளகளின் பலரது பெயர்களைச் சொல்லி விசாரித்தான். எவரையும் எனக்குத் தெரிந்திருக்கவில்லை. அதற்குப் பின் பேச்சு பாகவத மேளாவின் சிறப்புகள், நடனக் கலைஞர்களுக்குள் இருக்கும் அரசியல், கலாஷேத்ராவின் சாதனைகள் என்று போனது. வார்த்தைக்கு வார்த்தை அபிநயம் பிடித்து பெண் போலவே பேசினான். நடனக் கலைஞன் என்பதால் அவனது உடல்மொழியும் மாறிவிட்டது என்று நினைத்துக்கொண்டேன். எனது விசிட்டிங் கார்டைப் பெற்றுக்கொண்டு விடைபெற்றான்.

அன்றிரவே துவங்கி விட்டது அவனது அழிச்சாட்டியம். ஹாய், பாய் என்று மெஸெஜ் அனுப்பத் துவங்கினான். நானும் நட்பினை நல்ல முறையில் பேணுகிறவன் போலிருக்கிறது என்றுதான் ஆரம்பத்தில் நினைத்தேன். ஆனால் நாளாக, நாளாக அவன் அனுப்பும் மெஸெஜூகளின் த்வனி அவனது நோக்கம் வேறு என்பதைப் புரிய வைத்துவிட்டது. ஆனாலும், சிந்தனைவாதிகளாயிற்றே நாம். ஹோமோசெக்ஸில் நாட்டம் உள்ளவன் என்பதற்காக ஒருவனை அவமானப்படுத்தி விட முடியுமா?! அவனை அழைத்து நீங்கள் இதுமாதிரியான தொந்தரவுகளை நிறுத்திக்கொள்ளுங்கள். நீங்கள் அனுப்புகிற விஷயங்களில் எனக்கு ஆர்வம் இல்லை என மிகுந்த நயத்தக்க நாகரிகத்துடன் விளக்கினேன். கேட்டானில்லை.

அதற்குப் பிறகு அவனது மெஸெஜூகளும் நள்ளிரவு அழைப்புகளும் எல்லை மீறவே எனது தொலைபேசி எண்களை மாற்றினேன். ஆனாலும் எனது எண்களைக் கண்டுபிடிப்பது அவனுக்குச் சிரமமாக இல்லை. நிறுவனங்கள் மாறியபோதும் விடாமல் என்னைத் துரத்தினான். இப்போது நாகரிகம் எல்லாம் என்னை விட்டுப் போய் தரக்குறைவாகத் திட்டி பதில் அனுப்பத் துவங்கினேன். எனக்கு உச்ச கட்ட அதிர்ச்சியாக ஒரு மெஸெஜ் அனுப்பினான் "என் மனைவியைப் புணர விருப்பமா?!" என்று...

இதற்கு மேலும் பொறுமை காக்க முடியாது என்பதனால் இதை உன் மனைவிக்குத் தெரியப்படுத்த போகிறேன் என்று போனில் கூப்பிட்டுச் சொன்னேன். இனிமேல் ஒருபோதும் தொந்தரவு செய்ய மாட்டேன் எனக் கதறிக் கதறி அழுதான். நம்பி மன்னித்தேன்.

இன்று ஒரு மெஸெஜ் அனுப்பி இருக்கிறான். "சுவர்ணமால்யா என் வீட்டில் மூன்று தினங்கள் தங்க இருக்கிறார். உங்களுக்கு விருப்பமெனில் ஏற்பாடு செய்யவா?!"

இதுமாதிரியான ஆட்கள் வீட்டிற்கு விருந்திற்கு வந்தால் என்ன மாதிரியான மரியாதை கிடைக்கிறது பாருங்கள். சுவர்ணமால்யாவிற்கு வேண்டப்பட்டவர்களுக்கு இந்த விபரத்தைத் தெரியப்படுத்த இருக்கிறேன்.