வடக்கு வாசல்

திலகவதிக்கு ஒருமுறை டெல்லி செல்ல வேண்டிய கட்டாயம். 'டெல்லி அறிமுகம் இல்லை. யாராவது தெரியுமா?!' என்று கேட்டுக்கொண்டே இருந்தாள். டெல்லியில் அன்றும் இன்றும் எனக்குத் தெரிந்த ஓரே நபர் 'பெண்ணேஸ்வரன்'தான். அவரும் இணையப் பக்கங்களின் வழியேதான் அறிமுகம். ஒரிரு விமர்சனக் கடிதங்கள் எழுதி என்னை உற்சாகப்படுத்தியவர் என்பதைத் தாண்டி பழக்கம் இல்லை.

மிகுந்த தயக்கத்திற்குப் பின் அவருக்கு ஒரு ஈ-மெயில் அனுப்பி உதவமுடியுமா என்று கேட்டிருந்தேன். நான் குறிப்பிட்டிருந்த தேதிகளில் மீரட்டில் அவருக்கு நாடக அரங்கேற்றமும், ஆல் இண்டியா ரேடியோவிற்காக ஒரு ஒலிப்பதிவும் இருக்கிறது என்பதால் திலகவதியைச் சந்திக்க முடியாது. ஆனாலும் குற்றமில்லை எனது எண்களுக்குத் தொடர்பு கொள்ளச் சொல்லுங்கள் என்று பதில் கடிதம் வந்தது. எந்த நம்பிக்கையும் இல்லாமல் திலகவதியிடம் எண்களைக் கொடுத்தேன். அவளும் டெல்லிக்குக் கிளம்பினாள்.

டெல்லி ரயில் நிலையத்தில் அவளை ரிசீவ் செய்ய ஆட்கள் வந்திருந்தார்கள். நவீன வசதிகள் கொண்ட அறையில் தங்கவைக்கப் பட்டாள். உயர்ந்த உணவு வகைகள் வழங்கப்பட்டது. டெல்லிக்கு வந்த வேலை முடியும் வரை ஒரு டாக்ஸி ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தது. வேலை முடிந்ததும் அவளுக்கு டெல்லி சுற்றிக்காண்பிக்கப்பட்டது. ராஜ உபச்சாரம். பைசா செலவில்லாமல் மிகுந்த பத்திரமாக அவள் சென்னைக்குத் திரும்பினாள். இதுதான் பெண்ணேஸ்வரன் எனும் மனிதனின் விருந்தோம்பல்.

தமிழ் எழுத்தாளர்கள் பலருக்கு டெல்லி என்றதும் பெண்ணேஸ்வரன் முகம்தான் நினைவுக்கு வரும். சாருவின் கோணல் பக்கங்களிலும், ஜெயமோகனின் இணைய தளத்திலும் இவர் பற்றிய குறிப்புகளைப் படித்திருக்கிறேன். எழுத்தாளர், பத்திரிகை ஆசிரியர், நாடகக் கலைஞர் எனப் பல முகங்கள் அவருக்கு. அவரது வடக்குவாசல் இதழை இரண்டாண்டுகாலமாய் சந்தா ஏதும் செலுத்தாமல் படித்து வருகிறேன் என்ற குற்ற உணர்ச்சி எனக்கு உண்டு. ய.சு. ராஜன் என்பவரின் கட்டுரையைத் தவிர்த்துவிட்டுப் பார்த்தால் பிரமாதமான இலக்கிய இதழ். மிகுந்த பொருளாதார இழப்புகளுக்கு இடையில் நான்காண்டுகளாகப் பத்திரிகையைப் பிடிவாதமாக நடத்தி வருகிறார். வடக்குவாசலின் குறிப்பிடத் தக்க அம்சங்களுள் ஒன்று அதன் அட்டை. அதில் இடம் பெறும் புகைப்படங்களும் வடிவமைப்பும் தமிழின் எல்லா இலக்கிய இதழ்களையும் விஞ்சும். நல்ல எழுத்துக்களைத் தேடிப்படிக்கும் என் இணைய நண்பர்களுக்கு அவரது வடக்குவாசலை சிபாரிசு செய்கிறேன்.