பழைய கடிதம்

சாத்தான்குளத்தை விட்டு பிழைப்பு தேடி கோயம்புத்தூர் வந்த ஆரம்ப நாட்களில் தனிமையும், மன அழுத்தமும் கொண்டவனாக இருந்தேன். ஊர் நண்பர்களுக்கு கடிதம் எழுதுவதொன்றே ஆறுதலான விஷயமாகவும் இருந்தது. செல்போன் வாங்குமளவிற்கு பொருளாதாரத்தில் வளர்ந்திருக்காத 2004ம் வருடங்களில் நான் ஜெபராஜிற்கு அடுத்தடுத்து எழுதிய கடிதங்களை பத்திரமாக வைத்திருக்கிறான் என்பதை அவன் இல்லத்திற்கு சென்றிருந்தபோது அறிந்தேன். நாம் எழுதிய கடிதங்கள், நமக்கு வந்த கடிதங்கள் இவற்றை காலம் கடந்து பார்க்கையில், படிக்கையில் ஏற்படுகிற பரவசமும், எழுகின்ற ஞாபகங்களும் செளந்தர்யமானது. கடிதங்களை கையோடு எடுத்து வந்துவிட்டேன். அவற்றுள் ஒன்று...

அன்புள்ள ஜெ,

நலமாய் இருப்பாய் என்று நம்புகிறேன். கோவை வந்த பிறகு நண்பர்கள் கொடுத்தது, எதிரிகள் கொடுத்தது, வாங்கியது, திருடியது என புதிதாக நூற்றி முப்பத்தாறு புத்தகங்கள் அறையை ஆக்ரமித்துள்ளன. கடந்த இரு வாரங்களாக புரட்டிக்கூட பார்க்காத வார, மாத இதழ்களும், துவைக்காத துணிகளும், அலுவலக கோப்புகளும் கட்டிலெங்கும் இறைந்து கிடக்கின்றன. அவசரமாய் முடிக்க வேண்டிய எழுத்து வேலைகளும், துவைக்க வேண்டிய துணிகள், துடைக்க வேண்டிய பொருட்கள் என நேரம் கடத்த எத்தனையோ வழிகள் இருந்தும் உறக்கம் வராத ராவுகளில் எதிரிலிருக்கும் நண்பனிடம் புலம்புவது போன்ற தோழமையுணர்வை கடிதம் எழுதுவது மட்டுமே கொடுக்கிறது. வாசிக்கும்போது உன் முகம் எப்படி இருக்கும் என்ற கற்பனை உறக்கத்தை விரட்டி மேலும் மேலும் எழுதுவதற்கான உற்சாகத்தை தருகிறது.

எதிர்காலம் குறித்த ஒரு மெல்லிய நடுக்கம் இருந்து கொண்டே இருக்கிறது. வாழ்க்கை அகலத்திறந்த வாயோடு என்னை விழுங்கி விடுமோ என்ற அச்சம் ஏற்படுகிறது. நீ அனுப்பும் பொன்மொழிகளோ, தன்னம்பிக்கை நூல்களோ என்னை தன்னம்பிக்கை உடையவனாக மாற்றி விடுமா என்ன?! பொருளாதாரம், கல்வி தகுதி, குடும்ப பின்புலம், உடல் நலம் இவைகள்தான் ஒருவனை வாழ்க்கையின் மீது நம்பிக்கை கொள்ளச் செய்யும் காரணிகளாக இருக்க முடியும்.

சுற்றிலும் இருக்கும் பெரும்சம்பளக்காரர்களை எதிர்கொள்கையில் இருபத்து மூன்று ஆண்டுகாலமாக திருட, பொய் சொல்ல, பரிகசிக்க, நாடகமாட, கவிதை எழுத பெண்களை வீழ்த்த கற்றுக்கொண்ட ஆர்வத்தை ஆங்கிலம் கற்க, நயமாகப் பேச, நளினமாக நடந்து கொள்ள, அடக்கமாக இருக்கக் கற்றுக்கொள்வதில் காட்டவில்லை என்ற நிதர்சன செருப்பு கன்னத்தில் அறைகிறது. ஒன்று புலம்பித் தீர்க்கிறேன் அல்லது சுயதம்பட்டம் அடித்துக்கொள்கிறேன். இப்பழக்கங்களில் இருந்து எப்போதுதான் விடுதலை என்று தெரியவில்லை. ம்... தொட்டில் பழக்கம்.

இந்தப் பெருநகரில் ஆங்கிலம் வாளும், கேடயமுமாய் இருக்கிறது. நமக்கு மேலே உள்ளவர்களின் தாக்குதலை கேடயமாகத் தடுக்க, கீழே உள்ளவர்களை வெட்டிச் சாய்க்க என்ற அளவில் ஆங்கிலத்தின் பயன்பாடு இருக்கிறது. இந்த ஆயுதம் இல்லையென்றால் பெருநகரின் சிறு எலி போல பொந்துகளில் மறைந்து மறைந்து ஜீவிதம் செய்தாக வேண்டும்.

ராமதாஸூம், திருமாவளவனும் தரித்திருக்கும் இந்த தமிழ் காவலர்கள் அவதாரமும், நிகழ்த்தி வரும் நாடகங்களும் ஒருவேளை வெற்றி பெருமாயின் நம் அடுத்த தலைமுறையும் பிச்சை எடுக்கத்தான் வேண்டி வரும் போலிருக்கிறது. கையை பிடித்து இழுக்கும் மேஸ்திரிகளிடமிருந்து கொத்து வேலை செய்யும் சேரிப்பெண்களை, திடீர் ரத்தவாந்தி எடுக்கும் பாப்பாப்பட்டி பஞ்சாயத்து தலைவர்களை இவர்கள் முதலில் காப்பாற்றலாம். தமிழைக் காப்பாற்றத்தான் ரிட்டையர்டு தாசில்தார்கள், தமிழாசிரியர்கள், கிழட்டு பண்டிதர்கள், மாஜி நீதிபதிகள், வாசகர் வட்ட நிலைய வித்வான்கள் என ஊருக்கு நூறு பேர் இருக்கிறார்களே. இதை உரக்க சொன்னால் உதை கிடைக்கும். விட்டு விடலாம்.

உனக்கு இன்னும் ஓர் வேலை கிடைக்காமல் இருப்பது எனக்கு கவலையளிக்கிறது. வாத்யார் வேலைதான் வேண்டும் எனும் உன் லட்சியத்தை பாராட்டுகிறேன். அரசுப்பணி கிடைக்கும் வரையில் ஏதேனும் படி என்ற எனது ஆலோசனையை வழக்கம் போல உதறி விடுவாய் என்றபோதும் இந்தக் கடிதத்திலும் குறிப்பிட்டு முடிக்கிறேன். வரும்காலத்தில் உன்னிடம் மாட்டிக்கொண்டு எதிர்காலத்தை தொலைக்க இருக்கும் மாணவர்கள் நிலையை நினைத்தால் பாவமாக இல்லையா ஜெ?!

மிக்க அன்புடன்,
செல்வேந்திரன்,
22/12/2004

டிஸ்கி:

மேற்கண்ட கடிதத்தை நான் பதிவு செய்வதற்கும் லதானந்திற்கும், எனக்கும் இடையே நிகழும் சர்ச்சைகளுக்கும் எவ்வித தொடர்பும் இல்லை.