லேடீஸ் ஹாஸ்டல்

காலை ஐந்து மணி. கேண்டி அழைத்திருந்தாள்.

"சொல்லுமா"

"எங்க இருக்க"

"ராம்நகர்ல டோர் கால்ஸ் பார்த்துகிட்டு இருக்கேன்... ஏன் குரல் ஒரு மாதிரி இருக்கு...? ஏதாவது பிரச்சனையா...?!"

"கைய அறுத்துக்கிட்டேன்"

"ஐய்யய்யோ ஏன்... என்னாச்சி"

"பழம் வெட்டறப்போ கையில வெட்டிக்கிட்டேன். ரத்தம் கொட்டுது. நிப்பாட்ட முடியல..."

"ஐய்யய்யோ...பக்கத்துல யாராவது இருக்காங்களா?!"

"யாரும் இல்ல"

"அடக்கடவுளே... பாத்து வெட்டக்கூடாதா?! எதிர்த்தாப்ல இருக்கிற க்ளினிக் திறந்திருக்கா"

"இல்ல... ஆ... அம்மா தலைசுத்துதே..."

லைன் கட்டாகி விட்டது. திரும்ப அழைத்தால் போன் சுவிட்ச் ஆஃப். அடக்கடவுளே இந்த நேரத்திலா 'லோ பேட்டரி'. அடித்துப்பிடித்து எதிர்வரும் நபர்களை இடித்து வளைத்துத் திருப்பி அவளது ஹாஸ்டலுக்கு விரைந்தேன். லேடீஸ் ஹாஸ்டலுக்குள் எப்படி நுழைவது? வாசலில் நின்று 'வாட்ச்மேன்...வாட்ச்மேன்...' பதிலில்லை. சரி யாராவது கேண்டியின் தோழிகள் வந்தால் தகவல் சொல்லி ஹாஸ்பிடலுக்கு கொண்டு போய்விடலாம் என்று வெளியே காத்திருந்தேன். பத்து நிமிடங்கள் கழிந்தும் மனித சஞ்சாரமே இல்லாததால் என் பதட்டம் அதிகரிக்கத் துவங்கியது. சரி இதற்கு மேல் பொறுக்க முடியாது என கதவைத் திறந்து கொண்டு நுழைய முற்பட்டால் "யாருப்பா அது பொண்ணுங்க ஹாஸ்டலுக்குள்ள நுழையுறது...?!' கேலியாகச் சிரித்தபடி கதவின் மறைவில் இருந்து வெளிப்பட்டாள் கேண்டி.

"நல்லா ஏமாந்தியா.... ஏப்ரல் ஃபூல்!"

எனக்கு வந்த ஆத்திரத்தில் சிரித்துவிட்டேன்.