வசதியாக மறந்துவிட்டோம்..!

ஈரோட்டில் ஒரு விழாவிற்கான ஏற்பாடுகளை செய்ய கொஞ்சம் ஆட்கள் தேவைப்பட்டது. நண்பரிடம் கேட்டிருந்தேன். அதிகம் உடலுழைப்பு தேவைப்பட்ட அந்த வேலைக்கு மூன்று சிறுவர்களை அனுப்பி வைத்தார் அவர். பன்னிரெண்டாம் வகுப்பு படித்துவரும் அவர்கள் மூவருமே வார இறுதிகளில் ஏதாவது பகுதி நேர வேலைகளை செய்பவர்களாம். அவர்களுள் ஒருவன் முன்னனி நாளிதழில் ஒன்றில் பார்சல்கள் கட்டும் பணி செய்து வருகிறானாம். தினமும் இரவு எட்டு மணிக்கு பார்சல்களை கட்ட ஆரம்பித்து, வேனில் ஏற்றி ஊர், ஊராக கட்டுகளை இறக்கி விட்டுத் திரும்பும் கடும் உழைப்பு தேவைப்படும் வேலை. வீட்டுக்கு காலை 6:30 மணிக்குதான் திரும்பமுடியும். இரண்டு மணி நேரம் மட்டுமே உறங்கி விட்டு பள்ளிக்கு சென்று வருகிறான் அந்த மாணவன்.

" வெறும் இரண்டு மணி நேரம் மட்டும்தான் உறங்குகிறாயா?" அதிர்ச்சி மேலிட அவனிடம் கேட்டேன். 'அதுவும் சில நாட்கள்தான் வீட்டில் அப்பா, அம்மா, அண்ணன்கள் வேலைக்கு கிளம்ப தயாராகும் களேபரத்தில் தன்னால் உறங்கவே முடியாது. பள்ளிக்கூடத்தில் மதிய உணவு இடைவேளையில் மாணவர்கள் சாப்பிட போவார்கள். நான் வகுப்பறையிலேயே உறங்கி விடுவேன்' என்றான். ' அது சரி கிடைக்கும் சனி, ஞாயிறு விடுமுறை நாட்களிலாவது உறங்கி ஓய்வெடுக்கலாமே?' என்றேன். 'ஒரு நாள் உறங்கிட்டாலும் காலேஜூக்கு பீஸூ சேர்க்க முடியாது சார். என் குடும்பத்தில நான் ஒருத்தனாவது படிக்கட்டும்னு எங்க அம்மா, அப்பா, அண்ணன்மாரெல்லாம் உழைக்கும்போது தூங்க மனசில்ல சார்' என பதில் வந்தது. எனக்கு கண்ணீர் வந்து விட்டது. அவனை ஒரு ஓரமா படுத்து உறங்க சொன்னேன். முடியவே முடியாது என மறுத்துவிட்டு பேனர்களை கட்ட போய்விட்டான். இறைவா! இவன் ஒரு நாள் நிச்சயம் இந்த உலகை வெல்ல வேண்டும். நான் பிரார்த்திக்க தொடங்கினேன்.

சாமான்யர்கள் அணுக முடியாத அளவிற்கு கல்வி வியாபாரமாகி விட்டது என்ற கூக்குரல்கள் எல்லா மட்டங்களிலும் ஓங்கி ஓலித்துக்கொண்டிருக்கும் காலமிது. அறிக்கைப் போர்கள் நடக்கின்றன. போராட்டம் நடத்துகிறார்கள். கவர்ஸ்டோரி ஆகிறார்கள். ஆனால், கவனிப்பார் இல்லை. தென்மாவட்டங்களில், சனி, ஞாயிறுகளில் கட்டிட வேலை பார்த்துக்கொண்டு, அரசு மாணவர் விடுதியில் தங்கி தங்களது கல்வியைத் தொடரும் நூற்றுக்கணக்கான மாணவர்கள் இருக்கிறார்கள். பெரும்பாலும் ஆதிதிராவிட இனத்தைச் சேர்ந்த அச்சிறுவர்கள் தங்களது இரண்டு நாள் உழைப்பைக் கொண்டு வாரத்தின் ஏழு நாட்களையும் ஓட்டி வருகிறார்கள். பிச்சை புகாமல் உழைத்து கற்கும் இவர்களுக்கு உதவ துப்பு இல்லாத இந்த அரசாங்கம்தான் குழந்தை தொழிலாளர்களை ஒழிப்போம்! குழந்தைகள் வருமானம் நாட்டின் அவமானம் என தொடர் முழக்கமிட்டு வருகிறது.

இன்றோடு கும்பகோணம் தீ விபத்து நடந்து மூன்றாண்டுகள் ஆகிவிட்டன. நம்மைப் போன்ற சாமான்யர்கள் அன்றாட கவலைகளில் ஆழ்ந்து விட்டோம். அரசாங்கம், ஊடகங்கள் உட்பட நாம் எல்லாருமே மறந்துவிட்ட அந்த கொடிய துயரத்தின் தீர்க்கப்படாத கேள்விகளுக்கு இன்னும் விடைதான் கிடைத்தபாடில்லை. இன்றும் சிக்னலில் நிற்காமல் சீறிப்பாயும் ஸ்கூல் வேன்களையும், பத்திருபது குழந்தைகளைத் திணித்துக்கொண்டு செல்லும் ஆட்டோக்களையும் பார்க்கும்போது மனம் பதறாமலில்லை. நாளை என் குழந்தைக்கும் கல்வி கல்லில் நார் உரிக்கும் கடினமானதாகத்தான் இருக்குமா?